The Doors heeft geen introductie nodig. De band is een van de meest invloedrijke groepen uit de geschiedenis en was in de late jaren zestig even grensverleggend als grensoverschrijdend. Midden in het hippie-tijdperk werd het preutse Amerika plotsklaps wakker geschud door een frontman die de jeugd meenam op een waanzinnige reis door de krochten van zijn onbegrepen en verstoorde, maar tevens oh zo briljante ziel. Fans zagen in Jim Morrison een soort van messias en onderwierpen zich massaal aan deze op het oog verlegen en onschuldige jongeman, terwijl tegenhangers met lede ogen moesten aankijken hoe de de re�ncarnatie van de duivel te werk ging als een wolf in schaapkledij. Het begon allemaal met dit titelloze debuutalbum, dat zowel het meest beroemde als het meest beruchte werk bevat.

Jim Morrison is de grote stuwende naam achter The Doors en de rest van de bandleden heeft altijd in zijn schaduw (kielzog) gestaan. Het maakte niet uit hoe goed Robby Krieger (gitaar), Ray Manzarek (orgel) en John Densmore (drum) waren, het charisma van Morrison was onaantastbaar. Alles stond in het teken van de gekrulde rebel, met zijn onverklaarbare po�tische teksten en onvoorspelbare gedrag op het podium. En het was vooral dat gedrag dat de status van de band omtoverde van beroemd naar berucht.

Het opnemen van het debuutalbum begon in augustus 1966. In die tijd gebruikte de band optredens om de nummers te perfectioneren. Vooral in het beruchte Whisky A Go Go was The Doors een veel geziene gast, maar dit hield op nadat The End zijn livepremiere beleefde. Het einde, waar Morrison "Mother........ I Want To Fuck You" schreeuwt, werd niet gewaardeerd en de groep werd uit de zaal gezet. Vervolgens zag in januari 1967 het debuutalbum het levenslicht en was het de single Light My Fire die ervoor zorgde dat de band landelijk doorbrak.

Prachtig en doeltreffend begint het nummer met een uiterst herkenbaar orgelintro en is het vervolgens niet Morrison die de show steelt, maar doen Manzarak en Krieger dat met een fenomenale, uitgerekte solo. Tekstueel is het nummer vrij simplistisch en rechttoe-rechtaan, maar deze teksten komen dan ook niet van de hand van Jim. Het was Robby Krieger die het nummer schreef en daardoor is dit waarschijnlijk ook de meest samenhangende bandcompositie van het album. Hierin hoor je een groep die in dienst van het nummer speelt en waar de invloed van Morrison klein is. Nodeloos om te zeggen dat deze track dus ook absoluut niet tot zijn favorieten behoorde. Een mooi voorbeeld van de rebellie van Jim is hoe hem tijdens een live tv-optreden van dit nummer werd verboden om "higher" te zingen omdat dit teveel zou refereren aan drugs. Daar had hij compleet lak aan en hij schreeuwde het juist provocerend uit volle borst in de camera.

Met Light My Fire heb ik wellicht de grootste klassieker behandeld, maar ben je nog lang niet door de pracht van de plaat heen. Opener Break On Trough (The Other Side) is waarschijnlijk het snelste en hardste wat de band ooit heeft opgenomen en knalt de speakers uit met Jim die lekker losgaat en vol venijn en overgave schreeuwt. In het langzame The Crystal Ship komt echter de eeuwige romanticus in hem bovendrijven, met mooie teksten en een heerlijke melancholieke orgelsolo. Covers Alabama Song (Whisky Bar) en Back Door Man vormen misschien niet het hoogtepunt van het album, maar zijn zeer zeker vermakelijk, al kan de versie van Back Door Man niet op tegen het origineel van Howlin' Wolf.

Meest bijzondere track op dit album is natuurlijk het legendarische The End. Elf minuten onvervalste psychedelica met een schitterend intro, dat bestaansrecht heeft op elke begrafenis. Vervolgens beland je na het intro in de vreemde hersenspinsels van Jim, waar waarschijnlijk nooit iemand echt heeft begrepen waar hij nou over zong. De opbouw naar het einde is bruut, grof (zeker in die tijd) maar ook fenomenaal gedaan. Een duidelijkere love it or hate kwestie bestaat niet.

The Doors is een band die aan de wieg van het metalgenre staat, ondanks dat de muziek er mijlenver weg van lijkt te liggen. Als een van de pioniers van het hardrockgenre legde de groep samen met anderen een fundering neer, waarop steeds verder werd gebouwd. Dit album mag dus als essentieel beschouwd worden en nog steeds zijn er talloze bands die be�nvloed worden door deze groep en dit album. Het is een grandioos meesterwerk, dat ondanks dat het oubollig aanvoelt, de tand des tijds makkelijk heeft doorstaan. Het vakmanschap van alle vier artiesten is memorabel en The Doors zou (op L.A. Woman na) niet meer zo sterk voor de dag komen. Ondanks dat Jim de leading man is, is het wel het samenspel van de band die het album zo goed maakt. De teksten van Jim kunnen nog zo legendarisch zijn, zonder de geweldige muzikale ondersteuning van Manzarak, Krieger en Densmore zouden ze nooit zo krachtig zijn overgekomen.

Tracklist:
1. Break On Trough (The Other Side)
2. Soul Kitchen
3. The Crystal Ship
4. Twentieth Century Fox
5. Alabama Song (Whisky Bar)
6. Light My Fire
7. Back Door Man
8. I Looked At You
9. End Of The Night
10. Take It As It Comes
11. The End