Soms werkt het heel verfrissend als een band een ademhalingspauze inlast. In het geval van het frivole Finse folkmetalgezelschap Korpiklaani was dat ook wel hoognodig, want normaliter bestookt de band ons met gemiddeld ��n album per anderhalf jaar. De kwaliteit van de platen bleek echter al jaren tanende, waardoor Korpiklaani al lang niet meer zo gemakkelijk de voetjes van de vloer wist te krijgen als bij de eerste albums (tot en met Tervaskanto). Na het in 2012 verschenen Manala (een aardig album, maar geen topplaat) is het een tijd stil geweest rondom de Finnen, maar daar is vanaf 1 mei verandering in gekomen. Op die datum verscheen immers Noita, het negende album van deze band.

De stilte heeft goed uitgepakt voor zowel de band als voor het publiek. Het publiek heeft kunnen herstellen van eventuele Korpiklaani-moeheid, terwijl de stilte de band zelf de gelegenheid heeft gegeven om een frisse start te kunnen maken. Noita klinkt dan ook een stuk energieker en frisser dan de bij vlagen wat ingedutte voorgangers. Vooral bij nummers als de zwierige opener Viinam�en Mies, Pilli On Pajusta Tehty en Sahti is goed te horen hoe pakkend en frivool de melodie�n zijn, zonder overigens vervelend of overmatig simplistisch te worden (wat bijvoorbeeld eerder wel eens het geval was - ik denk aan Tequila).

De nieuwe aanwinsten (violist Tuomas Rounakari en accordeonist Sami Perttula) hebben een belangrijke bijdrage aan de kwaliteit van dit album, want zij zorgen voor een betere integratie van de folkinstrumenten in de algehele sound (vooral Jouni Jouni is een mooi voorbeeld van het samenspel tussen gitaar- en folkinstrumenten). Bovendien leveren zij over het algemeen ook wat minder oppervlakkige melodie�n aan, waardoor ditmaal ook wat minder uitbundige, van melancholische tinten voorziene nummers als Kyl�st� Kev�inen Kehto en �mm�nhauta beter tot hun recht komen.

Het belangrijkste is echter dat het spelplezier weer ouderwets van de plaat afspat - en dat Noita precies de juiste lengte heeft. Geen ellenlang album vol overbodige opvullers en mislukte bonustracks (hoor ik daar iemand One Man Army van Ensiferum noemen?), maar gewoon een haast ouderwetse lengte van een kleine drie kwartier, zonder allerlei aanvullende frutsels. Daardoor houdt Korpiklaani de frisheid over de gehele lengte vast, waardoor Noita dan ook echt een plaatje voor de aankomende zomer is.

Ik had Korpiklaani eerlijk gezegd al een tijdje afgeschreven, maar met Noita maakt de band een duidelijk statement: zij zijn voorlopig nog zeker niet aan hun pensioen toe. Laat die festivals maar komen!

Tracklist:
1. Viinam�en Mies
2. Pilli On Pajusta Tehty
3. Lempo
4. Sahti
5. Luontoni
6. Min� N�in Vedess� Neidon
7. Jouni Jouni
8. Kyl�st� Kev�inen Kehto
9. �mm�nhauta
10. Sen Verran Min�kin Noita