Tall Poppy Syndrome is tevens het debuut van het innovatieve, progressieve metalgezelschap Leprous. De Noren wisten met deze eerste full-length (Aeolia is een demo en dus niet het debuut zoals een aantal mensen denkt) direct naam te maken in de progscene. De avant-gardistische metal met als invloeden Muse, Ihsahn en met name Pain Of Salvation wist mij direct bij de eerste kennismaking te boeien en een paar luisterbeurten later te overdonderen. Ook live overtuigt de formatie met regelmaat. Deze inwoners van Notodden treden zelfstandig op, maar tevens als liveband van Ihsahn. Naast een muzikaal verband, is er een familiaire relatie tussen beide bands. De vrouw van Ihsahn is de zus van toetsenist/zanger Einar Solberg.
Het element waar ik in het begin aan moest wennen, was zijn theatrale zang. Toch ontwikkelt juist deze zich tot een sterk element vanwege de melodieuze zanglijnen die goed blijven hangen. Einar zingt met veel passie en laat horen naast een enorm bereik ook over een veelzijdige stem te beschikken. De cleane zang wisselt goed af met verstaanbare en energieke screams. Alleen in de emotionele semi-ballad Fate klinkt hij minder overtuigend, omdat hij meer moeite lijkt te hebben met de zanglijnen.
De frontman weet samen met de anderen een veelvoud aan stijlen (van jazz tot extreme metal en van pop tot progrock) te mixen tot een uitdagend, doch herkenbaar geheel. Daarin lossen complexe ritmes en relatief eenvoudige passages elkaar af. Ze zijn verpakt in dynamische en boeiende tracks zoals Passing, Phantom Pain en Dare You. He Will Kill Again is samen met het iets sterkere Not Even A Name de enige track die de glans van de andere werkstukken mist. Dat ligt met name aan de songwriting, die ondanks alle goed verlopende overgangen wat minder sterk is uitgewerkt op de tweede helft van deze plaat. Wel sluit het album erg sterk af met White. Tussendoor hebben we dan het bijzondere titelnummer gehad, die beter als afsluiter zou passen. Niet zozeer omdat het een betere track is, maar omdat de betekenis van de albumtitel goed is verwoord middels een gesproken gedeelte en vanwege het epische karakter.
Alle muzikanten presteren op hoog niveau. Gitaristen Tor Oddmund Suhrke en Øystein Landsverk toveren de ene na de andere memorabele riff, lead en melodieuze solo uit hun gitaar. De ritmesectie, bestaande uit drummer Tobias Ørnes Andersen en bassist Halvor Strand, zorgt voor vele complexe maatsoorten. Ze wisselen deze echter af met toegankelijkere ritmes, waardoor het geheel toch lekker in het gehoor ligt.
Leprous maakt een overtuigende indruk met dit debuut en opent deuren naar andere soorten muziek. De Noren weten op onnavolgbare wijze een ruime diversiteit aan stijlen te verpakken in uitdagende en memorabele songs. Leprous vestigde met dit debuut al direct een positieve naam binnen de progscene met bovengemiddelde muziek voor open-minded metalfans. Opvolger Bilateral betekende de definitieve doorbraak voor de heren. Waar Bilateral een uitgebalanceerder vervolg is op het debuut, sloeg de band met Coal een nieuwe weg in. Ik ben zeer benieuwd of die weg leidt tot opnieuw een sterk album, dat op 25 mei in de vorm van The Congregation zal verschijnen. Tot die tijd is het nagenieten van onder andere dit overtuigende debuut.
Tracklist:
1. Passing
2. Phantom Pain
3. Dare You
4. Fate
5. He Will Kill Again
6. Not Even A Name
7. Tall Poppy Syndrome
8. White
