Muzikaal gezien gebeurt er namelijk zeker wel wat interessants op dit tweeluik. Nu is Hymns Of Failure lang niet op het niveau van Shining of Forgotten Tomb (of Nyktalgia en Abyssic Hate), maar nummers als Failure en Enmity laten horen dat Scythrawl wel degelijk over een aantal goede ideen beschikt. Beide nummers schieten behoorlijk fel en intens uit de startblokken, met schelle riffs en opgefokt drumwerk (computer?). Dat is meteen de manier waarop Ether het best uit de verf komt, want op het moment dat het tempo te zeer wordt teruggeschroefd, klinkt het materiaal een stuk minder interessant. De ambient/noise-passages die tussen de nummers in geplaatst zijn, voegen dan wel weer de nodige sfeer toe aan het album.
Helaas duiken hier en daar een soort spoken word-passages op die behoorlijk amateuristisch klinken. Daardoor ontspoort een nummer als Hypersensitivity volledig. Ook de cleane zang (inclusief een belachelijk ge-lalalala bij het afsluitende Isolation, what the fuck is dit dan?) overtuigt niet erg. Het lijkt erop dat Ether een soort Shining-achtige schizofrenie wil creren, maar dat is te hoog gegrepen. Uiteindelijk is Hymns Of Failure dan ook een beetje het slachtoffer van zijn eigen ambities geworden. Het heerschap achter deze band beschikt best over aardige ideen, maar mist de kwaliteit om de uitwerking overal in goede banen te leiden. En dan is 90 minuten aan materiaal toch echt te veel van het goede. De volgende keer dus misschien meer in het materiaal dan in de eigen armen snijden?
Tracklist:
1. Failure
2. Enmity
3. Coldness
4. Emptiness
5. Hypersensitivity
6. Isolation
