Haven grijpt vooral terug op de periode Karma (2001) tot en met The Black Halo (2005) en is minder episch, symfonisch en progressief dan Silverthorn. Wat direct opvalt, is dat de moderne plaat meer power heeft dan zijn voorganger. Dat blijkt niet alleen uit de bombastische ritmesectie, maar ook uit het vette gitaarwerk. Dat staat wat prominenter in de mix van Sascha Paeth dan op de voorganger. Dat zorgt ervoor dat het nieuwe album meer een metalkarakter krijgt (zoals te horen in Liar, Liar (Wasteland Monarchy), Veil Of Elysium, Revolution en Beautiful Apocalypse).
Het gaat er niet alleen hard aan toe, maar met twee ballads zijn er ook welkome rustmomenten. Daarvan is het duet Under Grey Skies de eerste en de beste en kan zich meten met de beste Kamelot-ballads. De vocalen van Tommy Karevik en Charlotte Wessels (Delain) sluiten mooi op elkaar aan terwijl de akoestische gitaarpartijen, keyboardklanken en een mooie bijdrage op fluit van Troy Donockley (Nightwish) de muzikale omlijsting fraai inkleuren. Het melancholische Here’s To The Fall doet het zonder een gastbijdrage, maar hierin laat de frontman wel de emotionele en verhalende kant van zijn vocale kwaliteiten op indrukwekkende wijze gelden. Zijn zang is zonder twijfel een van de sterkste elementen op het nieuwe album.
Tegelijkertijd is er nog altijd ruimte voor de symfonische kwaliteiten van Oliver Palotai, al dreigt hij soms wat onder te sneeuwen door het geweld van de gitaristen. Zijn fraaie solo in Citizen Zero en de orkestrale outro Haven zijn een paar van de weinige momenten waarop hij prominent aanwezig is en dat is jammer. Hij brengt namelijk tracks als Fallen Star, Veil Of Elysium en Liar, Liar (Wasteland Monarchy) naar grotere hoogten. Zijn sfeervolle bijdragen vormen een belangrijke toevoeging op de achtergrond.
Opvallender is het spetterende gitaarwerk en met name het feit dat er meer squealies in de riffs zijn verwerkt. Dat geeft de tracks extra pit en een scherp randje. De solo’s zijn echter wat aan de korte kant en staan vooral in dienst van het nummer zelf. Die songgedreven aanpak werkt goed. Er staan veel mooie nummers op het nieuwe album, maar liefhebbers van Silverthorn zullen toch wat uitdaging op het muzikale vlak missen.
Een van de weinige nummers die deze uitdagingen wel bevat (Liar, Liar (Wasteland Monarchy)), is dan ook direct een van de hoogtepunten van het album. Dat komt doordat de zanger, de gitarist en de toetsenist hier de ruimte krijgen om te excelleren. Bovendien is er (net als in Revolution, de hardste song uit de discografie) een welkome bijdrage van Alissa White-Gluz. De frontvrouw van Arch Enemy laat zowel haar extreme als cleane vocalen gelden.
Haven is een sterk album met een positieve vibe waar Kamelot en de fans trots op mogen zijn. Na een paar luisterbeurten blijven veel nummers goed hangen. De songgerichte focus zorgt er echter voor dat er relatief weinig ruimte is voor de muzikanten om hun kwaliteiten optimaal te demonstreren. Toch maakt de variatie tussen de catchy tracks en de gastbijdrage van Charlotte en Alissa veel goed. Ook het elfde album van de Amerikanen kan zonder twijfel toegevoegd worden aan de indrukwekkende verzameling releases. Wederom een sterke plaat van Kamelot!
Tracklist:
1. Fallen Star
2. Insomnia
3. Citizen Zero
4. Veil Of Elysium
5. Under Grey Skies
6. My Therapy
7. Ecclesia
8. End Of Innocence
9. Beautiful Apocalypse
10. Liar Liar (Wasteland Monarchy)
11. Here's To The Fall
12. Revolution
13. Haven
