Het recente materiaal is zwaarder en donkerder dan het debuut (waar hoor je dat tegenwoordig nog?) en laat bovendien verschillende stijlen horen. Opener In The Absence Of Will... toont de kant van de atmosferische melodische death metal met orkestrale elementen. Daarin is Rise Of Avernus niet op zijn sterkst. De riffs zijn niet bijzonder en mede daardoor gaat deze track vrij ongemerkt voorbij. Bovendien is de mix van instrumenten verre van ideaal. De klassieke instrumenten staan iets te hard in de totaalsound en lijken echt bovenop de metal te liggen in plaats van dat ze er onderdeel van uitmaken.
De rest van de ep is trager en laat de doomkant inclusief orkestraties horen. Hierin zijn de Australirs op hun sterkst. Niet dat het materiaal memorabel is, maar wel genietbaar. De losse elementen vormen meer een geheel dan tijdens de opener. Zo zijn de strijkpartijen organischer verwerkt. Bovendien blijven Path To Shekinah en In Hope We Drown beter hangen, ondanks de vele details die erin verwerkt zijn.
Er gebeurt namelijk veel op deze schijf, waardoor het wel de nodige luisterbeurten vergt voordat de tracks in je hoofd zitten. De Aussies hebben veel ideen in de songs verwerkt en zijn bovendien aan het experimenteren. Zo begint Acta Est Fabula als doommetaltrack, maar halverwege verandert de stijl in deathcore. Een gewaagde verandering die niet zo goed uitpakt. Dit in tegenstelling tot de toegepaste variaties in de afsluiter In Hope We Drown. De mooie middensectie met percussie en didgeridoos sluit mooi aan bij de doom en laat horen waar de heren vandaan komen.
Niet alleen muzikaal valt er veel te beleven, ook in de vocalen zit veel afwisseling. Cleane zang, screams en grunts wisselen elkaar af. De diepe grunts zijn het sterkst. Ze zijn overtuigender dan de metalcorescreams tijdens de openingsnummer. De cleane vocalen zijn het beste toegepast in Path To Shekinah. De gastbijdrage van Grutle Kjellson van Enslaved is niet opvallend. Hij is verantwoordelijk voor een in het Noors gesproken gedeelte en screams in Acta Est Fabula.
Zo is Dramatis Person meer een album van momenten dan van nummers die over de hele lengte overtuigen. Elke track bevat sterke en minder sterke gedeelten en dat maakt dat deze schijf wel aardig is, maar niet meer dan dat. Rise Of Avernus is het sterkst als het gas terugneemt, zowel qua tempo als in het beperken van het aantal ideen per song. Als de Aussies in de toekomst deze verbeterpunten in voldoende mate toepassen in consistentere songwriting, dan kan de volgende release wel een positieve verrassing zijn. Daarvoor is de potentie zeker aanwezig.
Tracklist:
1. In The Absence Of Will...
2. Path To Shekinah
3. Acta Est Fabula (feat. Grutle Kjellson of Enslaved)
4. An Alarum Of Fate
5. In Hope We Drown
