Alsof The Last Dawn al niet genoeg fraais bevatte, leverde het Japanse Mono met Rays Of Darkness vorig jaar zomaar n�g een nieuw album af. Beide platen verschenen op dezelfde dag, maar het tweeluik is niet als dubbelalbum uitgebracht. Het geeft aan dat Rays Of Darkness sterk verbonden is met The Last Dawn, maar tegelijkertijd wordt gezien als een op zichzelf staande plaat. Terwijl The Last Dawn met zijn nadruk op orkestratie en melancholische, dromerige melodie�n de lichtere kant van de band benadrukt, kan Rays Of Darkness gezien worden als het stevige broertje.

Het meest opvallende aan het album is dat Mono voor het eerst in vijftien jaar geen orkestrale elementen verwerkt in zijn van oudsher cineastische post-rock. De band doet het puur met traditionele instrumenten: gitaar, bas en drums (ok�, op een enkele trompet na dan). De sound die het gezelschap ermee weet te cre�ren, is er echter niet minder imponerend door. Wat The Last Dawn af en toe nog miste, heeft Rays Of Darkness in overvloed: heerlijk ruizige riffs en stuwend drumwerk, waarmee een intense muur aan geluid wordt gecre�erd. De gave om prachtige melodielijnen te schrijven, blijft echter ook in die geluidsmuur overeind.

Met het ruim dertien minuten durende Recoil, Ignite levert Mono direct een voltreffer af. Wat een geweldige opener is dit geworden zeg! Zoals altijd is de opbouw erg fraai, maar vooral de manier waarop het nummer uitmondt in een muur van hemelse gitaarfeedback is om de vingers bij af te likken. Het lijkt wel een band als Nadja die ineens post-rock is gaan maken! Het hierop volgende Surrender vormt een moment van rust na zoveel muzikaal geweld. Tijdens The Hand That Holds The Truth wordt echter weer flink van leer getrokken. Er komen zelfs grunts voorbij, die worden verzorgd door gastvocalist Tetsu Fukagawa (van Envy). Ik ben er echter niet zo over te spreken, want het past eigenlijk totaal niet bij de muziek van Mono. De drone-achtige afsluiter The Last Rays is dan wel weer een geslaagd experiment.

Met vier nummers en slechts 35 minuten aan materiaal voelt Rays Of Darkness toch een beetje als een bonusdisc van het meer coherent klinkende The Last Dawn. Die indruk wordt versterkt door de meer experimentele insteek van dit album. Postrockliefhebbers die zich vooral door de vulkanische uitbarstingen van gitaargeweld tot het genre aangetrokken voelen, zullen het meest naar dit album neigen, maar qua melodielijnen en kwaliteit van de nummers wint The Last Dawn het op een paar punten. Maar goed, het kleine niveauverschil vormt natuurlijk geen enkele reden om Rays Of Darkness niet ook direct even mee te pikken als u toch naar de platenboer moet. Of als u op woensdag 13 mei in Den Bosch bent, want dan speelt Mono zijn enige Nederlandse optreden van de aankomende tour.

Tracklist:
1. Recoil, Ignite
2. Surrender
3. The Hand That Holds The Truth
4. The Last Rays