Na jarenlang van de ene controverse in de andere te zijn gerold, lijkt het Zweedse Shining � het geesteskind van Niklas Kvarforth � de laatste jaren in relatief stabiel vaarwater beland te zijn. Terwijl er eerder voortdurend een aura van waanzin rondom de band hing en er bij de bloederige concerten van het gezelschap steeds een risico van volledige ontsporing aanwezig was, komt Shining tegenwoordig meer als een goed geoliede machine over. Hoewel dat voor de sensatiezoekers onder ons misschien even slikken is, heeft de toegenomen professionaliteit er wel voor gezorgd dat de aandacht (terecht) steeds meer is uitgegaan naar de geniale muziek van de band.

Want Shining is in muzikaal opzicht vaak niets minder dan geniaal, zo bewees ook het vorige album Redefining Darkness (alweer drie jaar oud) nog. Op 20 april verschijnt, nadat we eerder het interessante tussendoortje 8 � - Feberdr�mmar I Vaket Tillst�nd voor de kiezen hebben gehad, eindelijk de nieuwe full-length. IX: Everyone, Everything, Everywhere, Ends maakt qua titel al duidelijk dat de tekstuele inhoud van Shining weinig veranderd is. Na een flink aantal luisterbeurten kan ik concluderen dat de band ook in muzikaal opzicht voortborduurt op de progressieve, contrastrijke composities waarin blackmetalinvloeden worden vermengd met jazzy drumroffels, subtiel akoestisch gitaarwerk, indrukwekkende, gevoelige solo�s en veel dynamiek.

Toch klinkt IX: Everyone, Everything, Everywhere, Ends in eerste instantie minder geniaal dan ik had gehoopt. Bij de eerste luisterbeurten klinkt het album vooral als meer van hetzelfde. Het vernieuwende is er wel een klein beetje vanaf, hoewel de kwaliteit als een paal boven water blijft staan. Zo klinkt het eerste 'echte' nummer Vilja & Dr�m zoals je zou verwachten van dit gezelschap: vol tegenstellingen, afwisselend tussen dreigend en beklemmend tot melodieus en bijna sensueel. Het doet niets af aan de muzikale klasse, maar de genialiteit en het vernieuwende van albums als IV: The Eerie Cold en V: Halmstad wordt niet meer bereikt.

Na meerdere aandachtige luisterbeurten maakt het aanvankelijke, lichte gevoel van teleurstelling toch plaats voor tevredenheid en respect. Want er zullen maar weinig bands zijn die bij hun negende album nog steeds zulke goede en ge�nspireerde composities weten te produceren. Er staat dan ook geen enkel slecht nummer op deze plaat, die ook na een tiental luisterbeurten geen seconde verveelt. De cleane zang van Kvarforth wordt bovendien per album beter. Hij beschikte al over een prima stemgeluid, maar op het prachtige, melancholische Framtidsutsikter valt pas echt op dat hij ��k zonder verwrongen gekrijs volledig overeind blijft qua vocale prestaties.

Het overige materiaal neigt echter weer wat meer richting black metal dan de bij vlagen erg melodieuze voorganger Redefining Darkness. Het zijn kleine accentverschillen die echter weinig consequenties hebben voor de algehele sound. Op de special edition heeft Shining nog ��n bijzondere verrassing voor ons in petto: een fantastische cover van Rammstein�s Ohne Dich, waarbij we Kvarforth voor het eerst in het Duits horen zingen. Een kippenvel-uitvoering die eens te meer onderstreept dat Shining qua muzikaliteit het blackmetalgenre al lang en breed is ontgroeid.

Tracklist:
1. Den P�tvingade Tv�samheten
2. Vilja & Dr�m
3. Framtidsutsikter
4. M�nniskotankens V�ggl�sa Rum
5. Inga Broar Kvar Att Br�nna
6. Bes�k Fr�n I(ho)nom
7. Ohne Dich (Rammstein Cover)
8. Black Industrial Eleven (bonus track)