Met deze nieuwe release zetten de Kampenaren je in ieder geval in eerste instantie op het verkeerde been. Bloodcvlts lijkt namelijk een ep met nieuwe nummers te zijn als je afgaat op de tracklist. Wie echter het debuut The Apotheosis (2003) kent, ontdekt na het opzetten van de nieuwe plaat al direct opvallend veel overeenkomsten. De riffs lijken als twee druppels water op die van de oude songs. Het blijkt hier dan ook te gaan om een release die is opgebouwd uit zes opnieuw opgenomen en gearrangeerde tracks van die plaat (voorzien van nieuwe teksten), aangevuld met een remake van een paar nummers van andere platen. De verwarring ontstaat doordat er nieuwe titels zijn verzonnen, al kon je dat laatste weten als je het nieuws rond de band volgde.
Aan de nieuwe versies vallen twee dingen op: de toevoeging van de keyboardpartijen en de productie. De bijdrage van de toetsenist kan ik zeer waarderen. Met name de orkestraties aan het begin van Der Hexenhammer (op het debuut bekend als The Malleus Maleficarum Transcript) zijn mooi, maar ook op andere momenten zijn de partijen van toegevoegde waarde zoals in Reign Of Hell, origineel getiteld The Desecration Of The Black Stone (Slayer of Jihad Part II).
De totaalsound vind ik wat aan de donkere kant en verstikkend. Met name de gitaarpartijen staan wat weggedrukt in de mix. Wat dat betreft komen ze op het debuut veel beter uit de verf. Toch zijn ze wel lekker brutaal en vet. De eerste keer deed de productie me denken aan die van Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka van Nile, ook qua stijl trouwens. De zeer zware, snelle riffs en de vele blasts kennen aardig wat overeenkomsten met die van de Amerikanen. Ook Behemoth en Strapping Young Lad hebben hoorbaar invloed gehad op de metal van de heren.
Wat deze release extra speciaal maakt, zijn de twee laatste tracks. Deze zijn voor mij doorslaggevend in het toekennen van een hogere score voor deze schijf, en dat terwijl dat duo volledig afwijkt van de rest. Die Waffe Mensch RMX (een technoremix van Todesnacht Von Stammheim door Schwarzblut) is wel even schrikken na de brutaliteit van de eerste zes nummers, maar open-mindedfans zullen het experiment weten te waarderen. Dat geldt ook voor de ingekorte versie van het afsluitende Den Ensomme Nordens Dronning, waarvan het origineel op Trivmvirate staat. Geen harde drums en zware riffs, maar percussie, atmosferische leads, fraai flamencospel en Peter Steele-achtige vocalen sieren dit alternatief. Hopelijk krijgen we op de het volgende album dit soort geslaagde experimenten terug te horen.
Op Bloodcvlts staan dus geen geheel nieuwe tracks, maar alternatieve uitvoeringen van eerder uitgebrachte songs. Het is een plaat met aangename verrassingen (vooral de laatste twee tracks en de bijdrage van de toetsenist), maar het bevat een wat tegenvallende productie. Deze release is bedoeld als een zoethouder tussen Tetragrammaton (2013) en de vijfde full-length in. De speelduur is voor een ep aan de lange kant en met veertig minuten mag je zelfs gerust spreken van een full-length. Aangezien de band zelf geen exemplaren meer heeft van debuutalbum The Apotheosis voor de verkoop, vindt degene die daarnaar op zoek is, in Bloodcvlts een zeer aardig alternatief.
Tracklist:
1. Reign Of Hell
2. I Conquistador
3. Der Hexenhammer
4. Doom Of The Tawusê Melek
5. Hangmen Also Die
6. GeneSYS
7. Die Waffe Mensch RMX
8. Den Ensomme Nordens Dronning
