Het drietal begint met het maar liefst zestien minuten durende 793 (Slaget Om Lindisfarne), dat een prachtig en sfeervol intro bevat. Nadat de eerste helft atmosferisch van aard is, knallen vervolgens de blastbeats plus agressieve en chaotische riffs je om de oren. Vanaf dit moment is er veel afwisseling te bespeuren. Hierdoor verveelt deze epische track, ondanks de lange speelduur, geen moment. Het blijft herosch van karakter en is een van de hoogtepunten uit de vroege carrire van Enslaved.
Ook de andere tracks zijn lange werkstukken, net als de Noren op Vikingligr Veldi lieten horen. Waar het debuut hier en daar langdradig aanvoelt, is in de jaren erna veel aandacht aan de songwriting besteed. Zowel binnen de nummers zelf als tussen de songs onderling is veel meer dynamiek te bespeuren. Hordalendingen, Alfablot en Kvasirs Blot zijn doorgaans agressief en relatief straightforward. Hierin wisselen blastbeatpassages met daarover venijnige black-/thrashmetalriffs en kortere, langzamere delen waarin de cleane zang opduikt, elkaar af. In de laatste drie tracks zitten ook wel van die secties, maar verschuift de balans meer naar de progressieve kant. Zo begint For Lenge Siden bijvoorbeeld trager, epischer en minder agressief met onder andere getokkel en verschillende lagen riffs en leads.
Productioneel klinkt het warmer dan op de ijzige voorganger. Het geheel klinkt open, waardoor de gave riffs goed te onderscheiden zijn. Opvallend is dat de gitaarpartijen meer dan voorheen diverse soorten metal herbergen. Het varieert van doom-, heavy- en thrash metal tot punk, folk- en black metal. Al deze stijlen zijn op een organische manier in de songwriting toegepast.
Alleen de cleane gitaren in Glemt zijn niet goed in de mix verwerkt en ook de keyboardpartijen lijken eroverheen geplakt. Een ander punt van discussie zijn de drums, die aardig hard in de mix staan. Met name tijdens de blastbeatsecties klinkt het geheel niet echt strak. Hierdoor doet het wat chaotisch aan. Toch varieert Harald over het algemeen goed, buiten de vele blastbeatsecties om, zoals aan het sterke begin van For Lenge Siden.
De bijna spirituele cleane zang van Grutle is erg overtuigend op dit album. Hij heeft zich op dat gebied enorm verbeterd. Zijn heldere vocalen zijn frequenter aanwezig dan op voorganger Frost en dat pakt heel goed uit. Met name tijdens de rustige passages vervullen ze een belangrijke, karaktervormende rol samen met de atmosferische keyboard-partijen. In combinatie met de teksten die handelen over onder andere de Noorse mythologie, is hierdoor een sterk thematisch album ontstaan. Ook de agressieve screams zijn toereikend, maar minder opvallend.
Enslaved slaagt er met Eld in om een consistentere plaat dan de voorgangers te maken, met een verbeterde songwriting en een progressievere inslag. Bovendien is het thematisch een sterk werkstuk dat tot de beste vikingmetalalbums gerekend mag worden. Als je het gaat vergelijken met het recentere werk, valt op dat er een overeenkomstigheid is tussen de plotselinge tempowisselingen. Bovendien valt op dat de combinatie van agressieve stukken en cleane passages destijds al te horen was. Eld is wat dat betreft een aanrader voor zowel fans van het oude werk alsmede zeker de moeite waard voor liefhebbers van het nieuwe Enslaved.
Tracklist:
1. 793 (Slaget Om Lindisfarne)
2. Hordalendingen
3. Alfablot
4. Kvasirs Blod
5. For Lenge Siden
6. Glemt
7. Eld
