Zitten er echt nog mensen te wachten op Sentinel Beast? Ik ga er eigenlijk wel van uit dat de liefhebbers dit werkje al lang en breed in de kast hebben staan. De thrashrevival is over en daarmee ook de tijd waarin de (underground)klassiekers van drie decennia geleden als warme broodjes over de toonbank gingen. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat Sentinel Beast echt een van de meest ondergewaardeerde metalbands ooit is, maar ik heb de fascinatie nooit begrepen. Jammer dat ik dat middels een review van de re-release moet laten blijken.
Wat me vooral tegenstaat, is dat Sentinel Beast meer waarde hechtte aan het sneller en extremer klinken dan andere bands, dan dat ze echt toffe muziek geschreven hebben. Daarom spreek ik zelf liever van speed metal. Er gaat geen seconde voorbij of de hypersnelle gitaarsolos vliegen je om de oren. Ik denk bijna dat Mark Koyasako en Barry Fischel niet aan twinsolos doen, omdat ze elkaar liever afwisselen. Dat ze elkaar zo de rust gunnen, terwijl de ander probeert zoveel mogelijk noten op hun plankje te slaan. Melodien en goede riffs komen duidelijk op de tweede plaats.
Uiteraard zijn er fans die dit soort rommelige producties charmant vinden. Ik ben er doorgaans zelf een van, mits de muziek natuurlijk in orde is. Depths Of Death heeft echt te weinig goede momenten. De ritmesectie doet zijn best om alles bij te benen en Debbie Gunn heeft een gave strot (doet heel erg denken aan Nicole Lee van Znwhite), maar dit maakt de muziek hooguit luisterbaar. Dat laatste gaat overigens niet op voor de cover van Phantom Of The Opera, waar Debbie als een soort boze Donald Duck klinkt. Ik twijfel nog altijd of ik dit hilarisch of gewoon slecht vind.
Tracklist:
1. Depths Of Death
2. Mourir
3. Dogs Of War
4. Corpse
5. Evil Is The Night
6. Sentinel Beast
7. Revenge
8. The Keeper
9. Phantom Of The Opera (Iron Maiden cover)
10. Depths Of Death (Metal Massacre VII)
