Het artwork van Inner City Wolves straalt met de felle kleuren en het hoge kitschgehalte pure heavy metal uit. Dat is ook precies wat je krijgt. Had je me gezegd dat dit een jubileumre-release, omdat de plaat dertig oud is, had ik het zo aangenomen. De muziek klinkt precies zoals een metalplaat uit 1984 hoort te klinken. Dat heeft uiteraard bepaalde charmes, maar toch had het van mij allemaal wel wat voller gemogen. Er zijn genoeg bands tegenwoordig die een oldschool hebben, maar bewijzen dat het beter kan dan Johnny Touch laat horen.
Echter, een loyale metalveteraan laat zich hierdoor niet afschrikken. Het kan tenslotte nog een stuk beroerder en dat bepaalde platen klassiekers zijn geworden, terwijl ze klinken alsof moeder tijdens de opnames aan het stofzuigen was, zegt natuurlijk ook wat. Inner City Wolves heeft alleen nog een tweede euvel. Kwalitatief zit het materiaal op een lijn. Het jammerlijke hieraan is dat na een tiental luisterbeurten weinig is blijven hangen. Een heel lichte voorkeur gaat uit naar Black Company, maar dat is de laatste track.
Johnny Touch laat goede ideeën horen, maar weet dit niet om te zetten in echt goede muziek. Natuurlijk hoor je ook nietszeggende passages, en dat tezamen maakt van Inner City Wolves een vrijblijvende plaat. Een die vooral geneigd is om in de vergetelheid te raken. Ben je toch nieuwsgierig? Klik dan even op onderstaande links en onderwerp jezelf eerst aan een luisterbeurt.
Tracklist:
1. It’s Alright
2. The Metal Embrace
3. Lady Stutter
4. Radiation Axeposure
5. Dishonourable Discharge
6. End Of Daze
7. Bitch Of A Son
8. Black Company
.jpeg){kind=small}
