Al gelijk met de intro Adyta is het duidelijk dat Epica ook de bombastische kant op gaat. Waar After Forever op haar twee albums erg bombastisch overkomt, gaat Epica nog net een stapje verder. Het orkest wordt hiervoor goed gebruikt. Sopraanzangeres Simone Simons staat duidelijk haar mannetje, en doet niets onder voor de wat meer gevestigde namen in de gothic-metal hoek. Muzikaal gezien verschilt Epica echter niet zo gek veel van After Forever. Sterker nog, de Embrace That Smothers verhaal-lijn van After Forever's debuutalbum wordt op The Phantom Agony doorgezet in drie songs. Dat het niet al te veel verschilt is gelukkig niet erg, want de nummers zitten goed in elkaar, zijn afwisselend, en goed uitgewerkt.
De productie was in handen van Sascha Paeth, en daar is niks op aan te merken. Hij heeft uitstekend werk afgeleverd. Daar komt nog bij dat de band vergezeld wordt door een orkest en koor, wat zorgt voor een erg vol geluid. Hoogtepunten op het album zijn de langere, epische songs: het titelnummer en Faade Of Reality (inclusief speech van Tony Blair). Toch zijn ook de kortere songs nummers als Feint (rustig begin, met mooie opbouw) en het snelle Sensorium zeer mooi.
Ondanks dat The Phantom Agony niet de meest originele plaat is (de overeenkomsten met Mark Jansen's vorige band zijn te overduidelijk) heeft Epica toch een pracht van een album afgeleverd. Ik denk dat deze in mijn jaarlijstje toch een redelijk hoge plaats gaat innemen...
Tracklist:
1. Adyta
2. Sensorium
3. Cry For The Moon
4. Feint
5. Illusive Consensus
6. Faade Of Reality
7. Run For A Fall
8. Seif Al Din
9. The Phantom Agony
