Het Zweedse Iron Lamb zag in 2009 het levenslicht en bracht twee jaar later zijn debuut The Original Sin uit. Het album bestond uit een leuke mix van snelle punkrock met een beetje rock 'n roll, zonder echt noemenswaardig materiaal te bevatten. Heel veel fans en aandacht heeft het de groep dan ook niet opgeleverd. Tijd om het dus anders aan te pakken met opvolger Fool's Gold. Een andere zanger en een vernieuwende sound moet de groep dichter naar faam en roem leiden.

Waar op het debuut de invloed van Mot�rhead al duidelijk te horen was, kun je er op Fool's Gold niet meer om heen. De hele muzikale belichaming ademt namelijk ��n en al Mot�rhead uit. Het gaat zelfs zover, dat zanger Daniel Bragman bijna identiek aan Lemmy klinkt. De band maakt van hun voorliefde dan ook geen geheim. Deze aanpak zorgt er natuurlijk voor zorgen dat Iron Lamb bekendheid vergaart, maar kan ook flink tegen de band gaan werken. Niet iedereen is immers even gecharmeerd van copycats.

Op Fool's Gold laten de Zweden echter horen het beluisteren waard te zijn. Het album staat vol met energieke en vuige rock 'n roll-anthems, die de boxen uitknallen. Alle nummers gaan makkelijk het gehoor in en de plaat is van genoeg variatie voorzien. Nummers als One Way Track, Smile Now Cry Later zijn ongecompliceerde rocksongs, die op elk feest gedraaid kunnen worden, terwijl Rip It Up opvalt door heerlijk zware gitaarriffs en catchy refreinen. Leave Me Be is echter een vreemde eend in de bijt. De vocalen worden overgedragen aan Robb Coffinshaker (die wat aan Johnny Cash doet denken) en het nummer bewandelt een western-achtige setting. Qua identiteit past deze track totaal niet tussen de rest. Desondanks is het een welkome afwisseling.

Alhoewel het materiaal allemaal lekker wegluistert, zijn er genoeg zwakheden terug te vinden op de plaat. Zo mist de groep af en toe de kracht in de songs om te kunnen overtuigen. Bovendien zijn de tracks soms net iets te simpel, waardoor je er ook weer snel klaar mee bent. Het helpt ook niet dat de lyrics af en toe wel van hele makkelijke rijmelarij zijn, zoals in Leave Me Be. Grootse euvel van de band is de vergelijking met Lemmy en co, daarin moet Iron Lamb het toch steeds tegen afleggen.

Het is ook maar net hoe je als band bekend wilt staan. Iron Lamb heeft er duidelijk geen moeite mee om in de voetstappen van Mot�rhead te treden. De groep haalt daaruit zijn kracht en identiteit. Je kunt de band daarop afrekenen, maar ook juist erom waarderen. Het materiaal op Fool's Gold is echter aangenaam genoeg om positief te waarderen, al missen de echte uitschieters om van deze plaat een blijvertje te maken.

Tracklist:
1. One Way Track
2. Smile Now Cry Later
3. Feed The Fire
4. Backstabbers
5. Leave Me Be
6. Pink Mist
7. Mockingbird
8. Center Of The Universe
9. Rip It Up
10. Deadend Blues