Toch ook kritiek: de ene keer is de productie te overweldigend, de andere keer zijn nummers te lang, te kort, of nogal zielloos. At The Edge Of Time is afwisselend, maar het is wel hoorbaar dat de passie van Blind Guardian in de lange symfonische opener en afsluiter van dat album ligt, en niet in de ietwat plichtmatige harde nummers daartussenin. In zijn geheel genomen is die plaat een stap in de goede richting, maar net als zijn voorganger geen nieuwe klassieker. Nu is er na bijna vijf jaar het nieuwe album Beyond The Red Mirror. Zal Blind Guardian weer dezelfde soort kritiek krijgen?
Laten we de balans opmaken. Beyond The Red Mirror is een conceptplaat. Een voortzetting van de thematiek van een aantal nummers op Blind Guardians doorbraakalbum Imaginations From The Other Side (1995). Een niet heel helder weergegeven verhaal over een man die de deur naar een parallelle wereld heeft gevonden, maar niet durft die ingang door te gaan. Met grote gevolgen voor beide werelden. Ondanks de vaagheid rond het concept komt de sfeer in de composities uitermate goed naar voren, mede dankzij de knisperende productie. Wat meteen opvalt, zijn de grote aantallen relatief lange nummers en de afwezigheid van ballades en folkachtige liedjes. Op de laatste twee platen vond ik dit soort composities geforceerd en zielloos aanvoelen. Deze ergernis is er nu niet. Alle nummers op de plaat zijn verschillende avontuurtjes binnen een vastomlijnde wereld.
Opener The Ninth Wave zet de stemming met spannende elektronische ritmes. Bijna industrial, maar ook typisch Blind Guardian dankzij de herkenbare melodien. Het daaropvolgende Twilight Of The Gods is de al eerder uitgebrachte single, die nogal wat kritiek kreeg. Geen zorgen: dit is het minste nummer van het album. Het daaropvolgende Prophecies is gelukkig stukken pakkender, maar wint geen originaliteitsprijs. Het langere At The Edge Of Time is een van de hoogtepunten van het album. Hier komt er een orkest bij en worden we getrakteerd op spannende marcheertempos en gepassioneerde hoge zang van Hansi Krsch. Een heel ongewoon nummer, dat steeds maar blijft opbouwen naar een hoogtepunt. Blind Guardian heeft nooit eerder zoiets gedaan. Daarna is Ashes Of Eternity weer lekker kort, uitdagend en fel. De volgorde van de nummers geven het album veel afwisseling, zonder te vaak tussen stijlen te schakelen, zoals op het voorgaande album.
Het harde en snelle The Holy Grail is ook een hoogtepunt. Bijna een terugkeer naar de speed metal van vroeger, maar met een modern laklaagje en een typische fantasysfeer. Sowieso is deze tweede helft van het album ontzettend sterk. Dat laat The Throne ook horen. Een grandioze compositie, gedreven door het orkest en de wanhopige zanglijnen van Hansi. Daarna is Sacred Mind weer een snoeihard nummer, met duistere zang in de coupletten en een progressief en pakkend refrein. Nog meer dan in andere composities komen Andr Olbrichs gitaarkunsten hier goed naar voren. Hij laat zijn ronde solos altijd in dienst staan van het nummer. Het zijn instrumentale samenvattingen van de composities als geheel. Vlak voor het einde worden we toch nog getrakteerd op een ballade: Miracle Machine. Een hele korte, in de Queen-achtige pianostijl van oudere nummers als The Eldar en The Black Chamber. Het nummer is een smaakvolle rustpauze, voordat we door de bombast van afsluiter Grand Parade overrompeld worden. Een epische compositie met natuurlijk weer een orkest. Ondanks de duisternis van het concept van het album een heel aanstekelijk en hoopgevend nummer, waardoor we na het luisteren van Beyond The Red Mirror met een opbeurend gevoel worden achtergelaten.
Als we terugkijken, valt de grote rol van het orkest op. De vorige plaat At The Edge Of Time had twee lange nummers met orkest. Nu zijn het vier lange nummers. Vernuftige, pompeuze composities die geen moment vervelen. Wat betreft sfeer en kwaliteit doen ze niet onder aan de muziek van gerenommeerde fantasyfilms. Dat is niet alleen te danken aan de toevoeging van het orkest. In de zang van Hansi en in het instrumentale spel van de andere bandleden is uitermate veel passie te horen. Ook tijdens bijvoorbeeld The Holy Grail en Sacred Mind, terwijl dit soort harde nummers op het vorige album een beetje zielloos aanvoelen. Nu niets van dat alles. Het klinkt alsof de bandleden tijdens het opnemen van Beyond The Red Mirror uitermate goed wisten waar ze naar toe wilden en daarvoor helemaal zijn gegaan.
Het geluid van Blind Guardian is met dit tiende studioalbum nog progressiever geworden. Dat zit hem niet alleen in de grote aanwezigheid van het orkest, maar ook in de ongewone omschakelingen in de niet-orkestrale nummers. Je wordt tijdens het beluisteren voortdurend op het verkeerde been gezet, zonder gerriteerd te raken, maar juist gentrigeerd. Ondanks de vooruitstrevendheid is het album bijzonder toegankelijk. Niet in de laatste plaats dankzij de productie. De gitaren zijn lager gestemd dan normaal, maar het geluid is niet overdonderend, zoals op de meeste moderne metalplaten. De productie is nogal kaal. Een uitgekleed geluid, waarin de verschillende instrumenten (zowel elektrische als akoestische) evenveel aandacht krijgen en geen extra ondersteuning nodig hebben. Dat leidt tot niet-vermoeiende luisterbeurten, waarbij je wel voortdurend op het puntje van je stoel zit.
Beyond The Red Mirror is een waar meesterwerk en een klassieker in spe. Veel gewaagder en passievoller dan zijn twee voorgangers. Blind Guardian is nog ambitieuzer dan normaal en bereid om risicos te nemen. Nieuwe gebieden worden verkend, zonder dat dit ten koste gaat van de toegankelijkheid. Een band die niet stil staat, maar nog steeds vooruitgaat, en voor nieuwe powermetalbands een inspiratiebron blijft. Deze nieuwe telg is het beste album van de band sinds A Night At The Opera, en qua luisterervaring lang niet zo vermoeiend als die plaat uit 2002. Haal hem in huis, powermetalfan of niet.
Tracklist:
1. The Ninth Wave
2. Twilight Of The Gods
3. Prophecies
4. At The Edge Of Time
5. Ashes Of Eternity
6. The Holy Grail
7. The Throne
8. Sacred Mind
9. Miracle Machine
10. Grand Parade
