Het trio wordt in dit verband vaak in een adem genoemd, maar waar Paradise Lost het debuut al opnam in 1989, zagen Anathema en My Dying Bride pas het levenslicht in 1990. Bovendien was het derde album Shades Of God al opgenomen voordat de anderen Serenades en As The Flower Withers hadden uitgebracht. Lost Paradise viert in januari 2015 het vijfentwintigjarig jubileum. Tijd om terug te blikken, temeer de Engelse formatie heeft aangekondigd dat het nieuwe album ook terug zal grijpen op het oude deathmetalgeluid en zanger Nick Holmes recentelijk zijn grunts weer is gaan gebruiken bij Bloodbath.
Het debuut van Paradise Lost is een bijzondere plaat. Allereerst dus vanwege de historische waarde. Het is een van de eerste langspelers waarop een combinatie te horen is van doom-/heavy- en death metal (denk aan Candlemass, Black Sabbath, Celtic Frost, Death en Autopsy). Een mengeling van stijlen die ervoor zorgde, dat de Engelse formatie een eigen geluid kreeg: duister, traag, angstwekkend, depressief, gesoleerd en somber, met een unieke combinatie van verschillende tempos. De tracks Deadly Inner Sense en met name Rotting Misery en Breeding Fear zijn hier goede voorbeelden van. Bovendien zijn het klassiekers, die een inspiratie waren voor vele bands om het doomdeathgenre verder vorm te geven.
Ten tweede is opmerkelijk dat de langspeler, die opgenomen is in The Academy in Bradford, voorzien is van een claustrofobisch geluid. De rauwe productie van Paul Hammy Halmshaw (oprichter van Peaceville Records) rammelt aan alle kanten. Enerzijds mis ik daardoor een emotionele connectie met het geheel. Anderzijds geeft het de plaat zijn duistere, kille en mysterieus griezelige karakter. Aan die karakteristiek dragen de vrouwelijke vocalen van Key Field in Breeding Fear en de keyboardpartijen in Paradise Lost en Rotting Misery op een positieve manier bij.
Toch zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen bij deze release. Het is dan ook beslist niet de favoriet van de heren zelf, die verklaren dat ze niet echt gefocust waren en dat het materiaal een verzameling losse ideen was. Sommige riffs en leads zijn wel sterk, maar komen door de gebrekkige songwriting en zwakkere momenten niet goed tot hun recht. Vooral de solos missen richting. De band was duidelijk nog zoekende naar een heldere artistieke visie. Die bleek een jaar later op Gothic (waar de gelijknamige stroming naar vernoemd is) gevonden te zijn.
Lost Paradise is dus vooral van historische waarde, doordat deze bijgedragen heeft aan het vormen van het doomdeathgenre. Een plaat die een aantal klassiekers voortgebracht heeft en daarnaast door de sfeer gedragen wordt. Naast het genoemde drietal memorabele tracks en wat momenten, mis ik echter de focus in de songwriting, waardoor een aantal nummers niet goed blijft hangen. Desondanks een verdiende hoge score voor deze legendarische release! En nu maar afwachten in welke mate het nieuwe werk de oude tijden kan doen laten herleven.
Tracklist:
1. Intro
2. Deadly Inner Sense
3. Paradise Lost
4. Our Saviour
5. Rotting Misery
6. Frozen Illusion
7. Breeding Fear
8. Lost Paradise
9. Infernal Torment II
