Dit meesterwerk combineert het beste van beide voorgangers tot een duivelse, riffgedreven plaat. Van zowel het debuut als de opvolger heeft het de nodige kenmerken. Van Altars Of Madness voornamelijk de agressie. Deze uit zich in zowel de snelle riffs van Trey Azaghtoth als de commanderende blastbeats en het doublebasswerk van drummer Pete Sandoval. Dit is direct in Pain Divine en Rapture te horen. Naast de duizelingwekkende snelheden is er ook veel aandacht voor tempowisselingen, tragere stukken, melodieuze leads en solos. Kortom de dynamiek die we kennen van Blessed Are The Sick, zoals te horen in bijvoorbeeld World Of Shit (Promised Land). Het technische niveau is zeer hoog, echter de complexiteit ervan is op deze opvolger minder nadrukkelijk aanwezig, hetgeen de toegankelijkheid bevordert.
Ondanks de vergelijkingen met eerder materiaal, heeft producer Flemming Rasmussen (bekend van zijn producentenwerk voor Ride The Lightining, Master Of Puppets en ...And Justice For All van Metallica) de plaat van een geheel eigen, kenmerkend geluid voorzien. Hij heeft het geheel een stuk brutaler laten klinken dan op de voorganger. Toch is niet overal voldoende aandacht aan besteed. Een nadeel van de productie is dat doorgaans de bas van David Vincent niet echt goed hoorbaar is. Slechts in Angel Of Disease en Sworn To The Black voegen ze echt op een prominente manier iets toe. De aanpassing die David laat horen naar het permanente gebruik van diepere growls, vind ik weliswaar iets minder overtuigend dan de agressievere stijl van de jaren ervoor, maar ze passen prima in het geheel (met name in Sworn To The Black en God Of Emptiness).
De elementen die erg goed uit de verf komen, zijn het gevarieerde slagwerk van Pete en de riffs van Trey. Laatstgenoemde verzorgt daarnaast ook de leads, omdat Richard Brunelle wegens creatieve meningsverschillen vertrok en opvolger Erik Rutan pas na de opnamen tot Morbid Angel toetrad. Memorabel zijn de sublieme riffs van The Lions Den, Sworn To The Black en Rapture, maar eigenlijk bevat het album nagenoeg alleen maar vette riffs en pakkende ideen.
Bijzonder is de samenstelling van de tracks op deze plaat. Het eerste deel is overwegend snel materiaal en past prima bij elkaar. Met name op de tragere b-kant lijkt het een losse verzameling. Blood On My Hands en Sworn Of The Black sluiten nog goed aan, maar Angel Of Disease, dat al dateert uit het Abominations Of Desolation-tijdperk, zou beter op Blessed Are The Sick passen. Nu blijft het een beetje vreemde eend in de bijt, doordat zowel de songwriting als de thrashende riffs afwijken van de rest van het materiaal. Daarnaast had het instrumentale intermezzo Nar Mattaru achterwege mogen blijven.
Het album sluit af met God Of Emptiness, dat in eerste instantie niet eens op het album terecht zou komen. Het nummer, dat net als Rapture veelvuldig op MTVs Headbangers Ball verscheen, is een van de hoogtepunten uit de carrire van deze invloedrijke Floridianen. Wie kent de parodie van Beavis And Butthead en de tekst Bow to me faithfully, bow to me splendidly nu niet?
Kortom, Covenant is een van de grootste meesterwerken van Morbid Angel. De combinatie van duivelse agressie en melodie overtuigde meer dan twintig jaar geleden al en heeft de tanden des tijds goed doorstaan. Anno 2015 is het nog steeds een van de beste deathmetalbums en de set met alle tracks van deze klassieker wist ook tijdens Eindhoven Metal Meeting voor het hoogtepunt van het festival te zorgen.
Tracklist:
1. Rapture
2. Pain Divine
3. World Of Shit (Promised Land)
4. Vengeance Is Mine
5. Lions Den
6. Blood On My Hands
7. Angel Of Disease
8. Sworn To The Black
9. Nar Mattaru
10. God Of Emptiness
