Nu Rammstein na een paar drukke jaren weer in de sluimerstand staat, biedt dit voor gitarist Richard Z. Kruspe weer de mogelijkheid om aan zijn soloproject Emigrate te werken. Dit leverde zeven jaar geleden al een aardige debuutplaat op, al ontbrak hier -hoe ironisch- het nodige vuurwerk. Nu heeft Kruspe de hulp ingeroepen van een handvol gastmuzikanten voor Silent So Long, wat geen onverstandige keuze is geweest.

Soloprojecten zijn vaak bedoeld voor muzikanten die hun creatieve ei niet kwijt kunnen bij de band waarin ze spelen, simpelweg omdat het niet past in de stijl van de band. Als je Rammstein zoekt in Emigrate, dan kom je ook bedrogen uit. Kruspe geeft zichzelf de kans om verschillende genres uit te proberen, maar de invloeden van industrial blijven alom aanwezig.

De meeste nummers lijken om de gastmuzikanten heen te zijn gebouwd. Opener Eat You Alive wordt gedragen door Seeed's Frank Dell�, al had Marilyn Manson hier absoluut niet misstaan. Manson zelf levert echter een uitstekende bijdrage aan het sterke Hypothetical, een nummer met overduidelijke invloeden van Led Zeppelin's Kashmir. Rock City is op het lijf van Lemmy Kilmister geschreven, al klinkt de legende inmiddels ontzettend breekbaar. En dat is eigenlijk heel pijnlijk.

Niet elk nummer levert echter het gewenste effect op. Het nummer Get Down met electroclash-zangeres Peaches is ronduit saai en ook de titeltrack met Jonathan Davis mist toch nadrukkelijk veel kracht. Hetzelfde geldt voor de rest van het materiaal. Muzikaal zit het allemaal wel snor, maar het pakt je zelden bij de strot. Happy Times met Margaux Bossieux -Kruspe's wederhelft- is nog wel een positieve uitzondering, maar over het algemeen is het wat vlakjes. Hetzelfde geldt overigens voor Kruspe's zangkwaliteiten: het is aardig, maar heeft niet het niveau om een nummer dat ene schepje extra te geven.

Silent So Long is zeker geen spectaculair album, maar wel oerdegelijk. Het zegt echter wel veel dat de nummers met gastmuzikanten de betere zijn van de plaat. Desondanks is het best interessant om Kruspe buiten zijn natuurlijke habitat te horen. Hij heeft een brede muzieksmaak, maar neemt soms net iets teveel hooi op zijn vork. Dit resulteert in een album waar weliswaar geen diepe dalen voorkomen, maar ook de hoge pieken worden niet bereikt.

Tracklist:
1. Eat You Alive
2. Get Down
3. Rock City
4. Hypothetical
5. Rainbow
6. Born On My Own
7. Giving Up
8. My Pleasure
9. Happy Times
10. Faust
11. Silent So Long