Het album wordt geopend met ''To Oak Woods Bestowed'' een minder dan een minuut durende intro, die in een andere versie verschijnt dan op de demo. Acoustische gitaren zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor fluit en viool, wat het een mooie middeleeuwse sfeer geeft. De intro loopt over in ''Pagan Purity'' een goed nummer met een mooie bridge en goed refrein en een middeleeuwse intermezzo. ''The Dweller of Rhymes'' is het nummer met de meest aggresieve gitaren, wat wordt afgewisseld met acoustische stukjes en mooie solo's. ''The regality dance'' begint verassend, als een ballet. Maar dit is het eerste nummer waarin death zang voorkomt, wat nog maar eens aangeeft dat Elvenking veel verschillende invloeden heeft. ''White willow'' is 1 van de 2 echte nummers die overgenomen zijn van de demo. Op de demo was dit n van de beste nummers, maar de versie op ''Heathenreel'' is wat minder, en zal fans misschien teleurstellen, er is veel sfeer verloren, en het meest opvallende stuk; het acoustisch intermezzo, is aangepast en daardoor niet meer zo mooi als op de demo.
''Skywards'' is de ''ballet'' van het album, bijna geheel acoustisch. Ballet tussen aanhalingstekens omdat ook hier aggresieve death zangstukken in voorkomen. Dan volgt ''Oakenshield'', het bekendste nummer van de groep, ook al eerder verschenen op de demo. ''Oakenshield'' was op TOWB het beste nummer, met allerlei metal invloeden. Het nummer begint met een mooi folkachtig stuk, met op de achtergrond de mooie stem van Pauline Tacey. In het nummer komen veel wisselingen in stijl voor, waaronder weer death zang. Het refrein is krachtig en het beste op het album. Maar weer moet gezegd worden dat de versie op de demo beter klonk, en dat het jammer is dat ze dingen hebben aangepast. Na ''Oakenshield'' volgt het kleine ''Hobs an' feathers''; een folk-metal nummer over kleine wezens die zoeken naar goud. Een leuk vrolijk nummer wat past in Elvenking's stijl.
''Conjuring of the 14th'' is het nummer wat me het minst bevalt. Het is een nummer wat niet in Elvenking's repertoire past, en daardoor misschien een beetje vreemd dat het op deze cd staat. ''Conjuring...'' is een obscuur nummer, met een horror-verhaal, en het doet denken aan acts als King Diamond, maar heeft ook een gedeelte waar het lijkt alsof je een nummer van Dimmu Borgir luistert. ''A dreadful strain'' is een niet al te bijzonder power metal nummer, maar je vergeet dit nummer wanneer je de laatste song hoort: ''Seasonspeech''. Dit is een prachtig nummer wat wordt ingeleid met een viool. Het nummer vertelt een verhaal over de 4 seizoenen, dit wordt prachtig gedaan door 4 zangstemmen te gebruiken. Elvenking zanger Damnagoras is de herfst, gitarist Jarpen is de aggresieve zanger van de winter, Pauline Tacey is de zomer en de lente wordt gezongen door Laura de Luca. De combinatie van de schone stem van Damnagoras en de death zang van Jarpen is prachtig en geeft het nummer ook echt de sfeer van de 4 seizoenen. Ook in dit nummer elektrische en acoustische stukken met elkaar afgewisselt, en dit is wat Elvenking origineel maakt in het metal-circuit.
''Heathenreel'' is een goede debuut-cd, misschien iets tegenvallend, maar dit komt vooral omdat men veel verwachtte van de groep na hun fantastische demo. Mensen die de demo hebben gehoord en hem goed vonden doen er goed aan deze cd te kopen, als je hem kan vinden, wat de groep is nog niet al te bekend. Fans van power metal met klassieke, middeleeuwse of folk invloeden zullen zeker blij zijn met dit album. De jongens van Elvenking zijn nog jong, rond de 20, en daarom hebben ze nog veel tijd zich te verbeteren, een groep voor de toekomst.
