En dat is gelukt. Citadel is weliswaar een plaat die wat meer luisterbeurten nodig heeft dan het debuut, maar de heren hebben er een magnum opus van gemaakt. Het geheel is consistenter en een stap vooruit in songwriting, waarbij het karakteristieke spel van Portal Of I verder is uitgewerkt. De inwoners van het kleinste continent zijn duidelijk gegroeid als muzikanten. De contrasten tussen de brutale blastbeatpassages met grunts en supergave riffs enerzijds en de rustige, exotische secties met cleane vocalen anderzijds, zijn groot en houden de spanning constant vast. Deze uitersten wisselen elkaar ook nog eens soepel af.
Met name Triptych Lux is van de buitencategorie. Een enorm veelzijdig werkstuk van ruim zestien minuten, waarin alle facetten van Ne Obliviscaris aan bod komen: flamenco, jazz, klassieke muziek, technische en progressieve riffs plus razendsnelle, brute secties. Soms swingt het, soms raast het. Ne Obliviscaris is van alle markten thuis. Elke keer als je denkt het hoogtepunt te hebben bereikt, komt er een nieuwe climax. Om even bij te komen van dit geweld, volgt het intermezzo Reveries From The Stained Glass Womb, met akoestische flamencogitaarpartijen en een mooie vioolmelodie. Pyrrhic rost vervolgens het eerste gedeelte lekker om daarna over te gaan in een postrocksectie.
Er is gekozen voor een iets transparantere productie (wederom van Jens Bogren) waardoor alle lijnen nog beter te horen zijn. De bas krijgt wat meer ruimte dan op het debuut en die ruimte wordt goed benut. Maar het is niet alleen de bas, ook de vioolmelodien zijn gevarieerder. Opvallend is dat de blackmetalinvloeden, zoals de ijzige screams, wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn. Dit komt ten gunste van de cleane vocalen, die sterker en helderder zijn geworden.
Toch is er wel een nadeel aan Citadel. Omdat Painters Of The Tempest van de buitencategorie is, verbleekt het afsluitende tweeluik Devour Me, Colossus een beetje. Het is echter nog altijd prima muziek. Je zou eigenlijk de volgorde van de tracks eens moeten wijzigen en dan klinkt dit nummer al sterker in het geheel.
Ondanks dat de lat hoog lag, hebben de heren zichzelf overtroffen. Het belachelijk hoge niveau van het eerste drieluik mag daarna misschien niet meer behaald worden, maar er valt nog genoeg te genieten. Een buitengewoon knappe prestatie van deze Aussies. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is, die het debuut in bezit heeft, maar Citadel niet zal aanschaffen. Jaarlijstwerk!
Tracklist:
1. Painters Of The Tempest (Part I): Wyrmholes
2. Painters Of The Tempest (Part II): Triptych Lux (Movement I: Creator, Movement II: Cynosure, Movement III: Curator)
3. Painters Of The Tempest (Part III): Reveries From The Stained Glass Womb
4. Pyrrhic
5. Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes
6. Devour Me, Colossus (Part II): Contortions
.jpeg){kind=small}
