Letterlijk vertaald betekent de titel van dit album zoiets als �massief verslavend�. Die omschrijving was in ieder geval zeker van toepassing op The Nexus, de vorige plaat van dit Zweedse gezelschap rondom zangeres Elize Ryd. De hippe, moderne, melodieuze death metal werd opgefrist door sprankelende elektro-invloeden en enorm catchy refreinen. Een soort suikerspinvariant op het genre, maar wel verdomd lekker! Hoewel criticasters beweren dat de band weinig om het lijf heeft, maakte The Nexus duidelijk dat deze lieden wel degelijk in staat zijn om pakkende composities te schrijven die ook na een flink aantal luisterbeurten overeind blijven.

De vraag is of Massive Addictive zijn naam eer aan doet. Daarover ben ik niet onverdeeld positief. Hoewel de nummers nog steeds pakkend klinken � en hoewel de meeste elementen van de sound van Amaranthe intact zijn gebleven - klinkt de band toch beduidend minder sprankelend. De sound is namelijk n�g iets commerci�ler gaan klinken omdat ook zanger Jake E. prominenter in de nummers vertegenwoordigd is, naast de poppy vocalen van Ryd. Een gevaarlijke ontwikkeling, want The Nexus balanceerde al op de rand. Daarnaast is Henrik Englund Wilhelmsson, de nieuwe man die de screams moet verzorgen na het vertrek van Andy Solvestr�m, wat minder overtuigend. Zijn krijs mist de scherpte en het vuur waarover zijn voorganger wel beschikte.

Amaranthe laat desondanks horen nog steeds een handvol lekkere composities in huis te hebben. Nummers als Dynamite, Drop Dead Cynical en Unreal hebben een hoge entertainmentfactor en weten wel duidelijk te maken waarom deze groep zo populair is, ook al missen ze iets van de frisheid van de topnummers van het vorige album. In feite duurt het echter bijna tot het eind van de plaat voordat ik de gretigheid en frisheid die Amaranthe zo kenmerkten weer terug hoor. Het opzwepende An Ordinary Abnormality maakt duidelijk dat de band nog steeds kan vlammen.

Voordat de luisteraar daar is aangekomen, heeft hij zich echter ook al door een aantal nummers van bedenkelijke kwaliteit moeten worstelen. Met name oppervlakkige en voortkabbelende (semi-)ballads als True en Over And Done zijn ronduit matig te noemen. Ook de halfzachte dubstepinvloeden die af en toe opduiken, voegen weinig toe aan het totaalpakket. De conclusie is dan ook dat Massive Addictive toch wel wat achterblijft bij het niveau van zijn voorganger.

Amaranthe is een band die het nooit heeft moeten hebben van zijn enorm intelligente of uitgesponnen nummers, maar juist van zijn spetterende melodie�n, catchy refreinen en frisse, sprankelende geluid. Vooral dat sprankelende ontbreekt echter een beetje op Massive Addictive. Nu blijft het bij een handvol overtuigende nummers, een handvol redelijke, maar onopvallende songs en een enkele dip. Genoeg om er een voldoende uit te slepen, maar als de band het hoofd boven water wil houden, zijn er snel maatregelen nodig.

Tracklist:
1. Dynamite
2. Drop Dead Cynical
3. Trinity
4. Massive Addictive
5. Digital World
6. True
7. Unreal
8. Over and Done
9. Danger Zone
10. Skyline
11. An Ordinary Abnormality
12. Exhale