Zoals de naam doet vermoeden, staat .5: The Gray Chapter in het teken van het overlijden van de bassist. Dit wordt meteen duidelijk tijdens intro XIX. Hoorbaar emotioneel zingt Corey Taylor in het sfeervolle nummer over wanhoop en verdriet maar ook over hoop. Het tempo ligt echter nog laag en het is pas bij opvolger Sarcastrophe waar Slipknot zijn ware gezicht laat zien. Alle bekende elementen die de band rijk is, komen hier ruimschoots naar voren en dat geldt ook voor AOV en The Devil In I. Bij Killpop wordt het rustiger aan gedaan. Bekoeld en kil zet Taylor een zangprestatie neer waar de sterke wisseling tussen melodieuze zang en agressief geschreeuw in positieve zin opvalt.
Killpop is dan ook een uitstekend voorbeeld van Slipknot dat steeds vaker teruggrijpt naar cleane zang en meer pop-gestructureerde nummers. Hiermee zeg ik niet dat de band een radiovriendelijk geluid opzoekt, maar dikwijls wordt het tempo omlaag geschroefd en verdwijnen de vele complexe lagen. Het materiaal klinkt lichter van aard door de cleane productie, wat eigenlijk niet past bij een band als Slipknot. Het onderhuidse gevaar en de rauwe agressie zijn hierdoor vaak ver te zoeken.
Wanneer deze elementen wel naar voren komen is het weer genieten als vanouds. Zo heb je het sterke Lech en het uitstekende The Negative One (dat zo van het debuut afkomstig zou kunnen zijn.) Custer is alleen al het vermelden waard vanwege zijn powerrefrein, dat tijdens elk optreden gegarandeerd voor chaos zal zorgen. De enige tracks die niet weten te overtuigen zijn The One That Kills The Least en Goodbye. Ondanks dat laatstgenoemde een eerbetoon is aan Paul Gray, slaat het bij mij de plank mis en klinkt het te zoetsappig. Nee, als je een ode wil leveren aan een gevallen kameraad, doe het dan zoals op Skeptic met teksten als: "The world will never see another crazy motherfucker like you."
Slipknot keert zes jaar na All Hope is Gone terug met .5: The Gray Chapter, een album dat in het teken staat van rouw, verwerking, boosheid en vooruitgang. Het materiaal luistert weg als een reis door het imposante oevre van de band maar ook als een stap richting een nieuw geluid. De balans tussen hard en zacht wordt vaker dan ooit opgezocht en dat zal niet iedereen bevallen. Toch blijft de muziek onmisbaar als Slipknot aanvoelen. Treffend is de bewoording van Corey Taylor wanneer hij in Goodbye zingt: "This hasn't torn us apart, so nothing ever will." Slipknot is de tragedie namelijk te boven gekomen en klinkt muzikaal beduidend als een hechter collectief, met als resultaat een zeer sterke comebackplaat!
Tracklist:
1. XIX
2. Sarcastrophe
3. AOV
4. The Devil In I
5. Killpop
6. Skeptic
7. Lech
8. Goodbye
9. Nomadic
10. The One That Kills The Least
11. Custer
12. Be Prepared For Hell
13. The Negative One
