Het moge bekend zijn. Wijlen Quorthon zette met Bathory de daadwerkelijke standaard voor de latere blackmetalexplosie. Hij was het die voor het eerst de tegenwoordig typische krijs vereeuwigde. Slepender en kwaadaardiger dan de afgemeten schreeuwzang van personen als Mille (Kreator), Schmier (Destruction) of Cronos (Venom). Ook dat lekker rauwe gitaarwerk vormt een ware smaakmaker. Vaak gekopieerd, maar nooit geëvenaard. Niet dat Quorthon ook maar enigszins een bovengemiddelde snarenplukker was. Zeker niet zelfs. Maar hij wist wel precies welke akkoorden hij nodig had voor zijn songs.
Die songs zijn stuk voor stuk krachtpatsers. Agressief tot op het bot in Massacre of Equimanthorn. Of episch en slepend in Enter The Eternal Grave. Nummers waarin simpel gitaar-, bas- en drumspel hand in hand gaan met boze keelklanken. De kenmerkende charmante doch valse zang waar Bathory later mee voor de dag kwam, is hier niet aanwezig. Het is kil, ranzig en rot. Zoals het hoort binnen dit genre.
Voor mooie muziek of subtiliteit hoef je deze plaat niet aan te schaffen. Het is die rotschop, het gif en het zo puur mogelijk vastgelegde kwaad die deze plaat tot een succes maken. Want zeg nou zelf, het is genieten geblazen hoe deze pionier zijn gitaar geselde en stem verkrachtte om tot dit duivelse resultaat te komen. Daar kunnen geen Hammerheart of Twilight Of The Gods tegenop als ik eerlijk ben.
Tracklist:
1. Nocternal Obeisance
2. Massacre
3. Woman Of Dark Desires
4. Call From The Grave
5. Equimanthorn
6. Enter The Eternal Fire
7. Chariots Of Fire
8. 13 Candles
9. Of Doom.....
10. Outro
