Gaandeweg zijn carrire besloot Avatar namelijk het roer drastisch om te gooien. Vooral op hun latere platen werd de melodieuze death metal losgelaten en liet de band een meer statisch en industrial-achtig geluid horen. Nummers werden grootser in aanpak en qua zang werd er meer gevarieerd. Ook het imago van de groep heeft een flinke metamorfose ondergaan en loopt zanger Johannes Eckerstrm er tegenwoordig bij als een carnavaleske grimeur met duivelse bijbedoelingen. Deze veranderingen heeft de groep geen windeieren gelegd en heeft ervoor gezorgd dat de band meer in de aandacht staat. Met het album Black Walz is een grote stap naar een doorbraak gemaakt. Hail The Apocalpyse kan net dat zetje zijn dat hiervoor nodig is.
De plaat is een logisch vervolg op Black Walz en houdt voornamelijk dezelfde koers aan als dat album. Wel is er getracht om de formule te verbeteren en zijn de nummers efficinter en compacter dan voorheen. De meeste tracks zijn voorzien van een rechttoe-rechtaan structuur. Dit zal zeker in het begin ervoor zorgen dat Hail The Apocalypse niet aanvoelt als een avontuurlijke plaat, ondanks dat de nummers onderling goed afwisselen. De toon wordt gezet met de titeltrack, die zich het beste laat omschrijven als een groots opgezette kraker en voornamelijk om zijn refrein heen is gebouwd. Trage, stugge en laaggestemde gitaarriffs domineren het lied en krijgen ondersteuning van zware drumslagen, terwijl Johannes Eckerstrm aanbiddend brult over het einde van de wereld. Hierna volgt het aanstekelijke What I Don't Know dat samen met Puppet Show ervoor zal zorgen dat bij elk concert de voetjes van de vloer gaan. Bij beide nummers keert een opzwepend en duivels kermisgeluid terug, samen met een catchy refrein, waarbij er in What I Don't Know tevens een grote rol weggelegd is voor cleane zang.
Dat cleane zang een steeds grotere rol krijgt bij Avatar zorgt voor een welkome afwisseling, want alleen het gebrul van Eckerstrm weet niet een album vol te boeien. Toch moet de band ook oppassen niet te ver door te slaan met deze toevoeging want dit zorgt ook voor minder pit in de muziek. Er zijn namelijk momenten genoeg waarop de heren wat mij betreft wel iets harder en sneller uit de hoek mogen komen. Een nummer als Murderer, waar dit op gebeurt, klinkt hierdoor dan ook extra lekker. De band laat hier even de touwtjes vieren en er wordt volop geschreeuwd en gebeukt, wat zich uit als beste track van de plaat. Een ander hoogtepunt dient zich aan met het karakteristieke en sfeervolle Bloody Angel. Hier komt het donkere imago van de band het beste naar voren. Dit in tegenstelling tot afsluiter Tower, waar de poging tot sfeeropbouw heimelijk faalt en het nummer helaas uitmondt in een anticlimax. Ook de aangepaste versie van Nirvana's Something In The Way weet niet te overtuigen, mede doordat de briljante sfeersetting van het origineel gewoon niet te evenaren is.
Met Hail The Apocalypse laat Avatar horen lekker op weg te zijn en zeker goede en opzwepende nummers te kunnen schrijven. Dat liet de band al op voorgaand werk zien en deze lijn wordt gewoon doorgetrokken. Of dit album genoeg is voor een grote doorbraak? In mijn ogen niet, daarvoor zijn de nummers te beperkt en slaat lang niet alles aan.Toch is de kans op een doorbraak groot, mede door de goed bedachte imagogimmick en ook live schijnt de band zijn mannetje te staan. Voor de mensen die op het etiket Gteborg, Zweden afkomen, zou ik zeggen dat deze plaat voor hen niet de moeite waard is en ze beter verder kunnen kijken. De meer mainstream-georinteerde luisteraar zal hier wel veel meer plezier uit halen en daar zal deze plaat ongetwijfeld zijn weg ook naartoe weten te vinden.
Tracklist:
1. Hail The Apocalypse
2. I Don't Know
3. Death Of Sound
4. Vultures Fly
5. Bloody Angel
6. Murderer
7. Tsar Bomba
8. Puppet Show
9. Get In Line
10. Something In The Way
11. Tower
