Meshuggah behoeft natuurlijk geen introductie. De ongekroonde koningen van de math metal hebben eigenhandig zo'n beetje de hele moderne metalscene vormgegeven: zes snaren is voor pussies en vierkwartsmaten zijn voor mietjes. Ondanks dat ze dit al meer dan tien jaar doen zijn ze nog steeds relevant, en dat is knap voor een band die eind jaren 80 debuteerde. De laatste release, Koloss, is echter al weer een tijdje geleden (2012). Om toch wat nieuws in de schappen te hebben: een re-release in de vorm van het eigenaardige I.
I is eigenaardig in veel opzichten. In de zomer van 2004 waren Thomas Haake (drums) en Fredrik Thordendal (gitaar) wat aan het jammen en de coole dingen namen ze op; behoorlijk random, zoals dat gaat met jammen. Het begon als een korte opname om Jason Popson te helpen bij het oprichten van zijn Fractured Transmitter Records, maar uiteindelijk werd het een maandenlang durend project. In tegenstelling tot hun tot in de details uitgedachte, hypergecordineerde, 'normale' albums, zit er totaal geen patroon in deze 21 minuten durende track. Eigenaardig genoeg! En als je dat dan door de heren Haake en Thordendal laat doen dan wordt zo'n polyritmische 'maxi-single' als vanzelfsprekend een ware, schizofrene chaostrack. Net als je denkt het te snappen, snap je het weer niet.
De n vindt het een onmogelijke exercitie in onbegrijpelijke, zinloze en oeverloze moeilijkdoenerij, de ander kan er niet genoeg van krijgen; I is de natte droom van alles wat gaaf is aan muziek en aan Meshuggah. Wat dat betreft is er geen tussenweg. Je vindt dit album geweldig of helemaal niks. Het is 21 minuten lang totaal gefreakte noten-anarchie; een Thordendalse staccato-jungle, een Haake-iaanse roffelragout.
Nou, die plaat dus! Die wordt opnieuw uitgegeven. Om dit 21 minuten durende, eerder uitgebrachte maatsoortmasochisme nog wat extra cachet mee te geven (of om fans die de plaat natuurlijk allang in huis hebben, geld uit de portemonnee te kloppen) heeft Nuclear Blast daar twee livetracks aan toegevoegd, te weten Bleed en Dancers To A Discordant System (beide van de Ophidian Trek World Tour) en de slechts in zeer beperkte oplage uitgebrachte track Pitch Black dat een jaar voor I werd opgenomen.
Met name die laatste track is nog wel interessant. Het is niet alleen in dezelfde periode opgenomen als de titeltrack, maar ligt ook qua 'feel' veel dichter bij I. De track doet ook denken aan Sol Niger Within van het (tot nu toe) 'one off'-project van Thordendal met Morgan gren (drums) en Mats berg (keys) van de Mats/Morgan Band.
Maar als het dan eigenlijk om maar n track gaat, kan je vraagtekens zetten bij de noodzaak van deze release. Aan de andere kant is het altijd goed als een dergelijke, bijzondere ep als I nog eens onder de aandacht gebracht wordt. En wie weet? Nu deze plaat onder de vlag van Nuclear Blast gereleaset wordt, bereikt men wellicht een niet eerder aangesproken groep?
Tracklist:
1. I
2. Bleed (live)
3. Dancers To A Discordant System (live)
4. Pitch Black
