Harakiri is Japans voor �het opensnijden van de onderbuik�, een traditionele zelfmoordtechniek van de samoerai. �Aokigahara� is de naam van een bos, gelegen aan de voet van de Japanse berg Fuji, dat bekend staat als het �zelfmoordbos�, gezien de grote hoeveelheid zelfmoorden die hier plaatsvindt. Kortom, wie niet beter zou weten, zou vermoeden dat dit Oostenrijkse gezelschap een typisch suicidal blackmetalbandje vormt. De realiteit is echter anders: Harakiri For The Sky maakt ijzersterke �post-blackmetal� in het straatje van bands als Lantl�s (het oude werk) en The Great Old Ones.

Aokigahara imponeert vanaf de eerste seconde met zijn uitstekend uitgevoerde variant op het genre, waarin epische, meeslepende riffs de boventoon voeren, drummer/multi-instrumentalist M.S. voor een stevige ondergrond zorgt en mooie postrockelementen en akoestisch gitaarwerk op subtiele wijze in het geheel zijn verweven. Daarnaast is de plaat ook nog eens gezegend met een fantastische, vlijmscherpe en zeer krachtige productie (het lijkt wel of Duitstalige blackmetalgroepen daar een patent op hebben, getuige ook de sound van bands als E�s, Helrunar, Farsot, Der Weg Einer Freiheit, en noem ze maar op).

Maar Harakiri For The Sky heeft meer te bieden dan een uitstekende sound: het zijn vooral de uitgesponnen, geweldig opgebouwde nummers zelf waar dit album zijn kwaliteit aan dankt. Aokigahara verveelt ondanks zijn lengte van vijfenzestig minuten geen seconde en ieder nummer klinkt even enerverend. De band heeft de gave om snijdende, melodieuze, maar in melancholie gedrenkte riffs vakkundig te verpakken in uitermate doordachte songs, zoals kippenvelnummers als Jhator (met een bijdrage van F�ulnis-zanger Seuche), Homecoming: Denied! (wat een prachtige terugkerende melodielijn is er door het nummer gevlochten!) en Burning At Both Ends duidelijk maken. De afwisseling tussen druilerigheid en vuige rock (69 Dead Birds For Ut�ya) pakt geweldig uit.

De band heeft ook nog een paar verrassingen in petto. Een daarvan is het forse aantal gastvocalen, van niet de minsten in het genre (naast het eerder genomende F�ulnis dragen ook leden van Dark Fortress, Agrypnie, Heretoir en Whisky Ritual een steentje bij). Daarnaast is de vinyl bonustrack (de Tears For Fears-cover Mad World, die wellicht bij een groter publiek bekend is van de Gary Jules-versie) opmerkelijk en zeer goed uitgevoerd. Het is een passend einde bij een plaat vol diepgang en variatie, die een erg sterke indruk achterlaat.

Tracklist:
1. My Bones To The Sea
2. Jhator
3. Homecoming: Denied!
4. 69 Dead Birds For Ut�ya
5. Parting
6. Burning From Both Ends
7. Panoptycon
8. Nailgarden
9. Gallows (Give 'Em Rope)
10. Mad World (Tears For Fears Cover)