De eerste berichten dat Judas Priest aan nieuw materiaal werkt, stammen al uit 2011. Drie jaar later is die nieuwe plaat er dan eindelijk. Redeemer Of Souls is het eerste nieuwe album sinds de grootse conceptplaat Nostradamus uit 2008 en eveneens de eerste zonder gitarist K.K. Downing die in 2011 de band heeft verlaten. Niet dat zijn vertrek veel invloed heeft gehad op het geluid van de groep, want dat is vrijwel ongewijzigd gebleven. Wel hebben de heren de keuze gemaakt om de grote concepten achterwege te laten en terug te keren naar redelijk compacte metaltracks.

Het meest opvallende aan deze schijf is de productie, want die is niet altijd even goed, hoewel het na een aantal luisterbeurten al nauwelijks meer opvalt. De mix is niet altijd ideaal, soms zit er te veel echo op een instrument of zang, af en toe zou je de gitaren wat scherper willen en hier en daar doet het geheel wat blikkerig aan. Ze lijken voor een 'live in the studio'-geluid gekozen te hebben, maar dat pakt niet altijd even goed uit. Dat is het meest opvallend tijdens de song Metalizer, dat toch al een beetje als een flauw aftreksel van Painkiller klinkt. Toch hebben enkele van diezelfde minpunten hun charme, want de echo werkt bijzonder goed in powerballad Cold Blooded en het blikkerige geluid geeft het een rauw tintje. Desondanks zou een meer gepolijst geluid voor een aantal nummers wonderen hebben gedaan. Van een band als Priest verwacht je niet minder.

De productie went snel, en dat is zeker niet in de laatste plaats vanwege de kwaliteit van de songs, want die is dik in orde. De mannen grijpen terug op het gehele oeuvre, tot aan de beginjaren aan toe. Het is dan ook een feest van herkenning. Geopend wordt er met de ruige metal in de stijl van Painkiller. De eerste paar nummers zouden dan ook zo in die periode geschreven kunnen zijn. Opvallend is het epische en bijzonder pakkende Sword Of Damocles dat helaas wordt ontsierd door het herhaaldelijk scanderen van de titel van het nummer ergens halverwege. Dragonaut, titelsong Redeemer Of Souls, Halls Of Valhalle en March Of The Damned doen het allemaal goed en tonen maar weer eens aan bij wie veel powermetalbands de kunst hebben afgekeken.

Die eerste serie van sterke songs gaat over in de fillers Down In Flames en Hell & Back van wie de eerste de sterkste van de twee is. Geen verkeerde song met een lekkere vibe, maar het is niet de reden dat je deze plaat per se in de kast moet hebben staan. Anders is dat met de reeds genoemde powerballad Cold Blooded, dat voor mij tot een van de hoogtepunten van deze schijf behoort. De groep grijpt hier terug naar de hoogtijdagen van midden jaren tachtig, terwijl de heerlijke baslijn uit Crossfire doet je terugdenken aan de platen uit de jaren zeventig. De teksten zijn niet altijd even sterk, en soms ronduit tegen het stompzinnige aan, maar het spelen met woordritmes en sterke instrumentatie levert tijdens Crossfire een bescheiden orgasme op.

Secrets Of The Dead is niet heel bijzonder en lijkt op een restje van Nostradamus. Anders is dat met de twee laatste songs, want Battle Cry en Beginning Of The End zijn twee echte toppers. De opzwepende, brute metalsong Battle Cry bruist van de energie en spat echt de boxen uit. Dat Rob Halford tijdens deze song, maar ook al in enkele voorgaande nummers, de hoge krijsen niet meer perfect weet uit te voeren, doet daar weinig aan af. Ondanks dat hij niet meer zo sterk is in de hoge registers, is de dramatiek en het elan uit zijn zangkunst niet verdwenen en weet hij nog altijd moeiteloos te overtuigen. De ingetogen ballad Beginning Of The End sluit Redeemer Of Souls waardig af met een heerlijk melancholische melodie in een stijl die terug doet denken aan bijvoorbeeld Sad Wings Of Destiny.

Redeemer Of Souls is niet de beste plaat die Judas Priest ooit heeft gemaakt. Er valt daarvoor te veel op te merken over productie en nummers die toch wel erg gebruik maken van reeds beproefde recepten. Toch zou ik enkele van deze nieuwe songs zonder enige moeite op een best of plaatsen. The Priest is back en hopelijk blijven ze nog even. Ze houden de deur open voor toekomstig materiaal, maar wanneer dat weer zes jaar moet duren, zijn de meeste bandleden tegen die tijd de pensioengerechtigde leeftijd ver gepasseerd.

Tracklist:
1. Dragonaut
2. Redeemer Of Souls
3. Halls Of Valhalla
4. Sword Of Damocles
5. March Of The Damned
6. Down In Flames
7. Hell & Back
8. Cold Blooded
9. Metalizer
10. Crossfire
11. Secrets Of The Dead
12. Battle Cry
13. Beginning Of The End