Al bij het eerste nummer (Trip) ben ik volledig afgehaakt. Wat een enorm gammele bak ellende! Het is werkelijk niet om aan te horen. Structure Seven maakt gebruik van meerdere zangers, de n nog valser dan de ander. De riffs zijn niet meer dan een doelloze verzameling halfbakken ideetjes en de ritmesessie komt met meer horten en stoten op gang dan een oude, Oost-Duitse Trabant. Van composities schrijven heeft blijkbaar ook niemand in de band kaas gegeten, want er lijkt nauwelijks een duidelijk idee achter de nummers te zitten.
Het wordt zelfs nog erger. De poging tot gevoelige zang in de ballad Fading Dignity (o ironie) wekt plaatsvervangende schaamte op (hoewel ik moet bekennen dat de aardige gitaarpartij waarin het nummer uitmondt een van de sporadische lichtpuntjes is). Wie heel goed zoekt, ontdekt misschien hier en daar nog enkele lichtpuntjes, maar die moeten onder een microscoop worden gelegd in een zee van bagger.
Instrumentaal gezien is het allemaal niet best, maar het is vooral zanger Gerrit Jan Riedstra die het matige niveau verder omlaag trekt. In zijn enthousiasme zit hij er constant naast, waardoor een onprettige vergelijking met Anton Maiden zich opdringt. Met name tijdens de tenenkrommende uithalen in Disaster Area (o ironie, deel twee) voelen mijn oorschelpen zich aangerand. Een half uur van mijn leven dat ik niet meer terug krijg.
Tracklist:
1. Trip
2. Trapped In The Shadowland
3. Fading Dignity
4. Troubled Boy
5. 21 Tears
6. Alienated
7. Disaster Area
