Er lijkt zich langzaamaan een trend te ontwikkelen in de prog/math/djent: de grote namen uit deze hoek zoeken een nieuwe weg om, zonder hun roots te verloochenen, spannend te blijven. Dat is natuurlijk ook wel een beetje logisch. Elk beginnend bandje met een achtsnaar, begeleid door een 'moeilijke drummer', gaat een beetje zitten te staccato-riffen op z'n Axe-Fx II en noemt zichzelf ook djent. Je moet natuurlijk onderscheidend blijven, wil je niet het onderspit delven in zo'n populair genre.
Opvallend is dat Monuments daarin met het nieuwe album The Amanuensis dezelfde weg lijkt te zoeken als Textures met Dualism en Tesseract met Altered State. Een nieuw geluid, een nieuwe feel. Lompharde beukers als Admit Defeat en Doxa hebben plaatsgemaakt voor dat wat ook eerder genoemde bands interessanter lijken te vinden. Een dynamischer en organischer geluid. Een compositie die vooral een belevenis op zich is; een verhaal, een ervaring. Zo nu en dan wordt er nog wel hard van leer getrokken zoals bijvoorbeeld bij het begin van track 6, The Alchemist, maar al snel blijkt dat niet meer dan een schijnbeweging te zijn.
Monuments heeft die 'wij kunnen het hardste rammen'-truc ook niet (meer) nodig. Nee, de Britten hebben veel meer in huis. Dat wisten we al wel langer, maar dat komt er nu ineens met nootwatervallen tegelijk uit. The Amanuensis klinkt zoveel volwassener dan voorganger Gnosis. Niks dichtgecompresste blasts, niks lompharde breakdowns. Nee, deze schijf kenmerkt zich vooral door een sterk gevoel voor melodie. Een meesterlijk beheerste, melodieuze benadering van djent, met hier en daar wat effectief ingezette death-invloeden. Een plaat die bol staat van de bijzondere wendingen en patronen en dat is nou precies wat die laatste platen van Tesseract en Textures ook zo karakteriseren.
Monuments neemt je mee op een reis door verschillende muzikale landschappen. Daar leent de stem van de nieuwe zanger Chris Baretto zich dan ook uitstekend voor. Zijn enorme vocale diversiteit komt hier helemaal tot zijn recht. Wat moet die samenwerking een genot zijn geweest. Je voelt bij wijze van spreken die blikken, als in een geslaagde jamsessie, naar elkaar gaan: "Gast, dit klinkt zo gaaf met onze muziek!" Dat heeft de rest van de band ongetwijfeld genspireerd; de herkenbare riffs van John Browne en Olly Steele zijn nog steeds aanwezig, maar klinken sterker en voller. Ook Mike Malyan (drums) verkeert weer (of is het 'nog steeds'?) in topvorm.
The Amanuensis is de culminatie van alles wat de band geleerd heeft in zijn vierjarige bestaan. En dat wordt nog eens benadrukt door de ijzersterke productie. Alle details zijn perfect te onderscheiden. Ook in dat opzicht heeft men een enorme stap vooruit gemaakt ten opzichte van Gnosis, dat toch vooral een brute, directe productie had. Monuments levert een monumentale plaat af. 26 juni spelen ze in Tivoli De Helling en kunt u het zelf ervaren.
Tracklist:
1. I, The Creator
2. Origin Of Escape
3. Atlas
4. Horcrux
5. Garden Of Sankhara
6. The Alchemist
7. Quasimodo
8. Saga City
9. Jinn
10. I, The Destroyer
11. Samsara
