Het debuutalbum van het Amerikaanse Burnt by the Sun, "Soundtrack to the Personal Revolution", was een typisch voorbeeld van een plaat die onder het gewicht van z'n inhoudelijke massa aan vormgegeven impulsen en idee�n bezweek. Technisch en rauw muzikaal zat de plaat prima in elkaar, maar men was er niet in geslaagd de muziek van gevoel en een zekere continu�teit te voorzien. "Soundtrack�" kwam enigszins gecalculeerd en klinisch over, alsof er een selectie losse riffs en drumpatronen aan elkaar geplakt waren, zonder een nummer te vormen dat je nog een keer wilde horen. Toch kwam er een gevoel van enthousiasme bij me naar boven toen ik vernam dat de releasedatum van het tweede album, "The Perfect is the Enemy of the Good", er aan zat te komen. "Soundtrack�" was een plaat waar veel problemen aan kleefden, maar ik was niet blind voor het potentieel waar Burnt by the Sun blijk van gaf. En luisterend naar "The Perfect�", kan ik met plezier zeggen dat dat potentieel in ieder geval voor een deel vervuld is.

Maar voordat ik uitleg waarom het nieuwe album zoveel beter is dan het debuut, zal ik eerst de sound van Burnt by the Sun trachten te omschrijven. Dat kan op een vrij simpele manier: dit is een band die met name interessant is voor liefhebbers van moderne hardcore-derivatieven als Mastodon, The Dillinger Escape Plan, Sulaco en December. Een moderne mix van hardcore en metal, met veel aandacht voor techniek en arrangement, met name gesteund door Relapse Records.

Waar "Soundtrack�" in een zelfgeschapen wirwar van extremiteit en complexiteit verdwaalde, is "The Perfect�" een plaat die deze karakteristieken vrij succesvol in herkenbare, individuele nummers gestalte geeft. Het eerste wat door m'n hoofd schoot tijdens het luisteren van dit album, was dat Burnt by the Sun zowaar echte nummers aan het schrijven was geweest! Petje af voor deze snelle en zeer positieve ontwikkeling.

"The Perfect�" is een album dat veel te bieden heeft. De basis van de sound is nog steeds ongetwijfeld (neo-)hardcore, maar de metal-elementen hebben een wat grotere rol toegewezen gekregen. De heren maken wat meer gebruik van blastbeats, en het riffwerk is iets zwaarder. Met name de riffs zijn wat dit album goed maakt. Luister bijvoorbeeld naar het metalcore geweld van "Washington Tube Steak", en de opvallend simpele en melodieuze gitaarklanken van "180 Proof". Een nummer dat speciale vermelding verdient is "Forlani", dat een geweldige combinatie van een soort southern rock / stoner riff en agressieve blastbeats te bieden heeft. Meer van dat soort uniekheid graag! Daarnaast spreekt het stoere, groovende "Patient 957" me zeer aan, waarschijnlijk omdat dit nummer zo'n beetje een tegenovergestelde benadering als het werk van "Soundtrack�" omvat.

"The Perfect Is the Enemy of the Good" heb ik nu al vaker gedraaid dan het debuutalbum, en ik hoef hopelijk niet nogmaals te zeggen dat deze plaat als een grote verrassing kwam. Van een matige naar een goede band in amper een jaar, wie doet dat ze na?

Tracklist:
1. Abril los Ojos
2. Washington Tube Steak
3. Battleship
4. Forlani
5. 180 Proof
6. Arrival of Niburu
7. Patient 957
8. 2012
9. Spinner Dunn
10. Pentagons and Pentagrams
11. Rev 101