Dan zit je ineens met een album waarvoor plotseling geen promotie meer nodig is. Ik verspil niet graag de moeite die ik in een album steek. The Oath is ten slotte een van de nieuwste occulte rockplaten en daarmee een graadmeter voor het genre. Het blijft in mijn ogen dan ook interessant om er naar te kijken. Waar de inmiddels wat oudere bands vasthouden aan mystiek en een psychedelisch geluid, varen de nieuwkomers duidelijk een meer directe koers. Ook The Oath is een band met hapklare songs en een gemiddelde zangeres.
Ik kan The Oath wegserveren zoals ik recent al deed met The Wounded Kings en Mount Salem. Dat had ik waarschijnlijk gedaan als ik niet meer dan twee of drie keer naar de plaat had geluisterd. The Oath blijft op een bepaalde manier hangen. De songs zijn bij vlagen best catchy, maar het geheel lijkt erg op elkaar. Het is en klinkt als een typisch viermansbandje. De muziek heeft niet veel om het lijf. Een opbeurende riff zoals in Night Child doet het goed, maar zorgt er niet voor dat The Oath zich kan onderscheiden van de massa. Zo staan er op The Oath best wat leuke ideen, maar de potentie wordt nergens echt waargemaakt. De afwisseling is ver te zoeken.
De galmende zang van Johanna Sadonis is soms een leuke toevoeging, maar wat de muziek vooral mist, zijn wat meer toeters en bellen. Ik ben het genre juist zo leuk gaan vinden, omdat men hier met instrumenten en invloeden durft te komen die niet echt voor de hand liggen. The Oath was meer een simpel doomrockbandje dat dan ook nog eens tamelijk onbezield klinkt. Wellicht dat dit ook ten grondslag ligt aan het einde van de band. Dit hoofdstuk kan meteen afgesloten worden en ik ben er niet echt rouwig om. Toch nieuwsgierig? Luister dan eens naar Psalm 7.
Tracklist:
1. All Must Die
2. Silk Road
3. Night Child
4. Leaving Together
5. Black Rainbow
6. Silver & Dust
7. Death Delight
8. In Dream
9. Psalm 7
