Trouwe Elvenkingluisteraars hebben sinds het debuut Heathenreel van deze Italiaanse folkmetallers tot op heden toe een flinke muzikale reis gemaakt. De mannen hebben door de jaren heen flink gexperimenteerd met een velerlei aan stijlen en invloeden. Grunts, meer en minder violen, wat emo, een vleugje pop en wat al niet meer; Elvenking heeft het allemaal gedaan. De titel van hun nieuwste album The Pagan Manifesto doet een definitieve terugkeer naar het folkmetalgenre vermoeden, maar dat is slechts deels waar. Hoewel er geopend wordt met aandoenlijke herosche liederen die bij een avontuurlijk ingestelde troubadour niet zouden hebben misstaan, proberen de mannen het beste van hun experimenten op het tweede deel van deze schijf nog eens haarfijn over te doen.
The Pagan Manifesto opent na de verplichte introductievulling pas echt met een onderneming van epische proporties in de vorm van het ruim twaalf minuten durende King Of The Elves. Mensen die op Era de folk misten, zitten met deze song gebakken, want aan fluiten, violen en andere typische folkelementen geen gebrek. Daarnaast leunen de heren ook op hun powermetalkunsten in een poging om van dit ambitieuze project iets memorabels te maken. Deels slagen ze daarin, maar ze vallen iets te vaak in herhaling om van King Of The Elves een echte knaller te maken. Sterker is dan single Elvenlegions, dat een ode is aan de fans. Groots en meeslepend zijn enkele van de termen die te binnen schieten, en je moet wel een zeer grote zuurpruim zijn om niet uit volle borst mee te brullen met de eerste "OH-OH" die voorbij komt.
Hoewel de nummers die volgen niet slecht zijn, voelen ze toch aan als een herhaling van zetten. Het is niet onaardig, maar we hebben het door de jaren heen al eens eerder gehoord. In The Solitaire proberen de mannen het weer eens met grunts en krijsen en dat is een beetje jammer, want in het verleden werkte dat al niet zo best en nu is het nog steeds niet je van het. Hoewel ze het in het slotakkoord van deze plaat Witches Gather ook nog eens proberen en er dan toch redelijk in slagen om met dat ruwe stemgeluid de juiste snaar te raken. Sowieso vormt deze laatste song een van de hoogtepunten van The Pagan Manifesto. Het begint heerlijk sinister en dat duistere sfeertje weten ze goed vast te houden door een sterk samenspel tussen folkinstrumentatie, strak gitaarwerk en de speelse zanglijnen van vocalist Damna.
Voor het zover is, krijgen we echter ook nog een aantal songs te horen die in het verlengde liggen van voorgaand album Era. Voor sommigen wellicht iets te popperig, maar wanneer je Era waarderen kon, kun je hier vast ook mee uit te voeten. Noemenswaardig is ook het vrolijke en springerige Pagan Revolution met een heerlijke dosis aanstekelijke muzikale energie.
The Pagan Manifesto is zeker geen verkeerde plaat, maar maakt net wat minder indruk dan Era van een aantal jaren terug. Fans van het eerste uur kunnen echter opgelucht ademhalen, want de focus van deze schijf ligt weer een stuk meer op de folkmetal dan op enkele voorgaande platen het geval was.
Tracklist:
1. The Manifesto
2. King Of The Elves
3. Elvenlegions
4. The Druid Ritual Of Oak
5. Moonbeam Stone Circle
6. The Solitaire
7. Towards The Shores
8. Pagan Revolution
9. Grandier's Funeral Pyre
10. Twilight Of Magic
11. Black Roses For The Wicked One
12. Witches Gather
