Op This Wicked Nest keert de Texaanse US metalband enigszins terug op zijn schreden. Niet dat de groep nu weer exact klinkt als ruim 25 jaar geleden. De basis is nog steeds een stuk zwaarder en extremer. Maar de band heeft een betere balans weten te vinden tussen heavy en melodieus. Meer zoals op de comebackplaat The King Of Hell dus. Zij het dat de songs wat beter in elkaar steken en hier en daar weer wat ouderwets goede gitaarversieringen bevatten.
Zo krijgen snarenplukkers Larry Barragan en Robert Trevino wat meer ruimte om hun kunnen te demonstreren. Naast snelle thrashy riffs en felle akkoorden zijn het de solo's die de show stelen. Ouderwets vol vuur en passie gespeeld, in de meeste gevallen met kop en staart. Zo gek als op Nosferatu maken de heren het helaas niet. Nummers als Fall Of Dominion en het titelnummer zitten weliswaar best complex in elkaar, maar zijn verstoken van al te gekke technische tovenarij.
De echte hoofdrol is echter weggelegd voor Rivera. De kleine man met de grote stem komt sterk voor de dag. Hoewel ik zijn al te extreme uithalen naar verloop van tijd wat irritant vind, zet de Texaan een uitstekende prestatie neer. De zanglijnen zijn bovendien weer wat melodieuzer dan op de vorige albums en dat komt de houdbaarheid van het album zeker ten goede.
Of This Wicked Nest nou echt beter is dan Glory Of Chaos, zal de tijd uitwijzen. Feit is wel dat de sloopkogel van vier jaar geleden tegenwoordig weer wat zachter aanvoelt. De destructieve kracht is op gezette tijden net zo groot, maar de boel stort net wat gracieuzer in elkaar. Tel daarbij op dat de productie prima is en je hebt een ijzersterke US powermetalplaat. Dat de hoes werkelijk niet om aan te zien is, zien we voor deze keer maar even door de vingers. Daar moest de band het toch al nooit van hebben.
Tracklist:
1. Fall Of Dominion
2. Eternal Black
3. This Wicked Nest
4. Souls Cry
5. Isla De Las Muecas
6. Cursed
7. It Has Risen
8. Defy The Swarm
9. Magormissabib
