Onlangs schreef ik de review van de Master Of Confusion EP als voorbereiding op het echte werk, namelijk Empire Of The Undead. Om het hoge woord er dan maar meteen uit te gooien: de nieuwe cd is verreweg het beste dat de band sinds No World Order heeft uitgebracht. Hoewel ik zowel To The Metal als Land Of The Free 2 nog graag mag draaien, was het voor mij toch wel duidelijk dat op een paar krakers na de gemiddelde kwaliteit van deze albums lang niet zo goed was als wat er in de periode Land Of The Free tot en met No World Order is uitgebracht. Empire Of The Undead trekt dit wat mij betreft dan ook goed recht.
Net zoals op het magnum opus Land Of The Free het geval was, opent dit album met een epic die de band op zijn best laat horen. Het is echter moeilijk om de schoonheid van opener Avalon correct onder woorden te brengen. Kai zingt zoveel mooier en krachtiger dan het geval was op de vorige albums, de sfeer is uitzonderlijk majestueus, er zit veel dynamiek in en bovendien is het geheel met al zijn bombast en lichte kitsch fantastisch episch. Ik zou durven beweren dat het buiten Rebellion In Dreamland nu al mijn favoriete Gamma Ray epic is. Het nummer zet je echter in een bepaald opzicht ook op het verkeerde been, omdat dit album verre klinkt van Land Of The Free en voor het gros bestaat uit wat stevigere en tekstueel meer duistere songs. Hellbent en Empire Of The Undead zijn bijvoorbeeld op en top speedmetal, terwijl Demonseed en Pale Rider rauwe mid-tempo stampers zijn.
Het happy metal gedeelte is vanzelfsprekend ook vertegenwoordigd. Master Of Confusion valt onder de gebruikelijke I Want Out klonen, maar redt zichzelf wel met de leuke tekst waarin de band verklaring geeft voor het feit dat ze vaak te laat zijn met het uitbrengen van albums. Born To Fly vind ik persoonlijk wel een erg matige Eagle Fly Free kloon met een simplistische tekst en weinig imposante zanglijnen. Absoluut jammer dat er zo'n filler op het album geplaatst moest worden. Dit wordt gelukkig allemaal wel opgeheven met de aanwezigheid van de twee fantastische afsluiters Seven en I Will Return waarbij de band de luisteraar weer even meeneemt naar de sound van een album als Somewhere Out In Space met twee opzwepende up-tempo tracks die heerlijk vurig en gemotiveerd klinken.
Buiten het eerder genoemde Born To Fly ben ik eveneens wat minder te spreken over Pale Rider en kan ik me voorstellen dat de Queen-achtige ballad Time For Deliverance niet iedereen zal aanspreken. Deze paar missers worden echter compleet teniet gedaan door het vuur wat ik ervaar in het furieuze karakter van Hellbent, de grandeur van Avalon en de combinatie van deze twee aspecten in Seven en I Will Return. Hier komt ook bij kijken dat het album de beste zangprestaties van Kai heeft sinds Majestic en nieuwe drummer Michael Ehr een fantastische opvolger is van Dan Zimmerman.
Koopt trouwens allen de speciale uitgave met bonusdvd. Buiten een bonustrack in de vorm van het fijne Built A World, krijgen we in de documentaire een interessante blik op de uitgebrande studio en hoe de band hieronder geleden heeft, sterke live opnames voor een select groepje fans in de studio, de videoclip van To The Metal en enkele tracks van de dvd Skeletons & Majesties. Waar de band op de laatste EP al zo'n 60 minuten materiaal presenteerde, blijkt ook hier weer dat men met alle liefde moeite steekt in extra's die ook echt de moeite waard zijn om te kijken. Empire Of The Undead is een verplichte aanschaf voor iedere fan van kwalitatieve power metal, Gamma Ray heeft weer eens uitstekend werk geleverd.
Tracklist:
1. Avalon
2. Hellbent
3. Pale Rider
4. Born To Fly
5. Master Of Confusion
6. Empire Of The Undead
7. Time For Deliverance
8. Demonseed
9. Seven
10. I Will Return
11. Built A World (Europese bonustrack)
