Sinds The Shadow Over Atlantis ben ik de band wat uit het oog verloren. Zonder te weten van de wissel in de line up in 2011 (waarbij van de oprichters alleen Steve Mills overbleef) werd ik geconfronteerd met een band die behoorlijk veranderd is. Driekwart van de groep is vervangen en er staat een zangeres in plaats van een zanger. Het is ook niet echt verwonderlijk dat de sound niet meer hetzelfde is. Nu vind ik dat je altijd open moet staan voor vernieuwing. Het accepteren ervan is een ander verhaal.
De nieuwe The Wounded Kings speelt nog steeds doom metal, zij het minder duister dan ik van ze gewend was. Het lijkt er alleen op dat alle creativiteit in 2010 vertrokken is. Wat Steve Mills goed doet is alle doomclichés uit de kast trekken. Het is zwaar, het is log, maar het weet zich op geen enkele manier te onderscheiden van de doorsnee band in het genre. Ook de zangpartijen hebben geleden onder de wissel. Sharie Neyland klaagt getormenteerd door de hele plaat heen.
Toch zie ik veel enthousiaste reacties op het internet. Laat mijn woorden je er dan ook niet van weerhouden om naar dit album te luisteren. Na verschillende pogingen kan ik er niet meer van maken dan dat dit niet slecht is, maar ook op geen enkele manier speciaal. Tijdens het ruim dertien minuten durende Gnosis moet ik de neiging onderdrukken om een andere plaat op te zetten. De kortste nummers zijn het beste, omdat daar meer in gebeurt dan de lange kolossen. Ik blijf alleen met de gedachte zitten dat ik beter naar Subrosa of Saturnalia Temple had kunnen luisteren.
Tracklist:
1. Gnosis
2. Lost Bride
3. Elige Magistrum
4. Consolamentum
5. Space Conqueror
6. The Silence
7. Sacrifice
.jpeg){kind=small}
