Naast Mancuso op bas kwamen daar (via Facebook) de Engelse zanger D.J. Smith en Canadese drummer Jonas Fairley bij. De band nam vervolgens de schrijfsels van Mancuso en Lee op in Las Vegas, en Frontiers (wie anders) nam de oude gitaarheld graag onder de hoede. Het resultaat, moet ik eerlijk zeggen, bevalt me niet geweldig. De zang is erg zeikerig en het songmateriaal is aan de donkere kant.. Zo heeft bijvoorbeeld Feeder (met Robin Zander van Cheap Trick als gastzanger) kop noch staart, en de ballad Fall From The Sky is al even slaapverwekkend. Gelukkig zijn er voor dit album ook een aantal gastzangers opgetrommeld die er wél iets van wisten te maken.
Zo zingt Paul Di'Anno het nummer Wasted in, en ondanks dat je niet meteen kapot hoeft te zijn van zijn stem past het wel bij dit nummer, het eerste dat echt rockt. Dat doet Slave ook, al keert hier het dreinende en zeurderige weer een beetje terug. Big Mouth werd ingezongen door Maria Brink (In This Moment) maar ook zij klinkt alsof ze een lading drugs achter de kiezen had toen ze plaatsnam achter de microfoon. Men wist Sass Jordan te strikken voor Redeem Me en naar mijn bescheiden mening zet zij de beste prestatie van het hele album neer. Afsluiter is een pianostuk dat echt helemaal niets te maken heeft met de voorgaande negen tracks
Wat een mogelijke verrassing leek, werd voor mij een deceptie. Het merkbaar nog steeds aanwezige gitaartalent van Jake wordt in mijn ogen verkwanseld door gemiddeld songmateriaal dat gevoed werd door hedendaagse trends in de modernere rock metal en krijgt hij nergens echt de kans (behoudens enkele riffs en solo's, en het nummer Slave) om te laten zien wat hij nog steeds kan. Wat mij betreft mag hij terug naar Ozzy.
Tracklist:
1. Deceived
2. Shout It Out
3. Feeder
4. Fall From The Sky
5. Wasted
6. Slave
7. Big Mouth
8. War Machine
9. Redeem Me
10. Exquisite Tenderness
.jpeg){kind=small}
