Je mening over Benedictum zal voor een groot deel afhankelijk zijn van hoe je over haar denkt. Ik weet niet of Freeman zelf de teksten geschreven heeft, maar het meeste van haar presentatie roept bij ondergetekende weerstand op. Obey heeft een groot kijk mijgehalte. De titel spreekt boekdelen. Ik hoef echt niet te horen hoe de zangeres glazen stukzingt, als een kenau de aandacht opeist (you want me? A piece of me?) of zweepslagen laat klinken als je geen aandacht voor deze onzin hebt. Zingend brengt ze het er nog redelijk van af, al vind ik haar soms gewoon als een vent klinken. De vergelijking echter die vaak met Dio gemaakt wordt, is veel te veel eer voor haar.
Het schreeuwerige past wel bij heavy metal, maar Benedictum lijkt zich vaak net iets te geweldig te vinden. Obey is een geinige plaat. Het luistert verder goed genoeg weg, maar dat mag geen reden zijn om zon houding aan te nemen. Op de tweede helft van de plaat hoor je het al niet meer terug en vind ik het al draaglijker om naar de muziek te luisteren. Als je de betere nummers wilt horen, kan ik je Crossing Over aanraden. Het is geen wereldse of originele compositie, maar wel een die erg prettig wegluistert. Het duet met Tony Martin stelt dan weer echt niks voor. Hij en Veronica hebben echt nul komma nul chemie en daar komt dan nog bij dat het nummer een slappe ballad is.
Zelf ben ik geen fan van het eerste uur. Misschien is dat goed nieuws voor de trouwe aanhang. Uitzonderingen daargelaten, is Obey een plaat die zich niet onderscheidt. Benedictum is geen topband en dat zal het ook nooit worden. Als je de vorige platen goed vindt, kun je vast wel iets met Obey. Ik vind enkel het eerder genoemde Crossing Over en het afsluitende Retrogade de moeite waard. Met zoveel degelijke releases is dat gewoon een wat magere score.
Tracklist:
1. Dream Of The Banshee
2. Fractured
3. Obey
4. Fighting For My Life
5. Scream
6. Evil That We Do
7. Crossing Over
8. Cry (feat. Tony Martin)
9. Thornz
10. Die To Love You
11. Apex Nation
12. Retrograde
