In het jaar 2000 zag het eerste album van Ektomorf het levenslicht en vanaf die tijd wordt de groep geplaagd met de vergelijking een kloon van Soulfly en Sepultura te zijn. Iets wat de Hongaren totaal niet interesseert, want ze maken de muziek die zij willen maken en zolang er kaartjes verkocht worden voor hun shows doen ze dat met succes. Maar ondanks dat deze formule de band geen windeieren legt, kan het wel als een beperking gezien worden. Want de groep laat weinig groei zien en presteert al jarenlang op hetzelfde niveau.

Zo wordt ook duidelijk op Retribution dat Ektomorf prima een potje metal kan spelen, maar uiteindelijk niet meer brengt dan veertien doorzichtige tracks. Zanger en frontman Zolt�n Farkas spuwt in een rap tempo zijn venijnige teksten op je af en zo op het eerste gehoor klinken ze zeker niet onaangenaam. Maar naarmate je vaker en aandachtiger luistert valt het gewoon op dat het inhoudelijk weinig voorstelt. Tekstueel blijft de band hangen op een niveau waar alleen boze pubers blij van worden en muzikaal valt er weinig uitdaging te vinden. Maar ondanks dat er werkelijk geen origineel idee te vinden is op de plaat, biedt Retribution wel degelijk vermaak.

Want als je in bent voor een lekker potje beukwerk zonder teveel poespas, is dit een aardige uitkomst. Want gelijk vanaf albumopener You Can't Control Me houdt Ektomorf de vaart er goed in, om pas halverwege even iets te kalmeren. Tracks als Escape, Face Your Fear en Numb And Sick (met Ill Ni�o zanger Cristian Machado) zijn prima nummers die lekker weg luisteren, maar die je ook weer bent vergeten als ze eenmaal afgelopen zijn. Maar ook het toppunt van lompheid Who The Fuck Are You, met teksten als "You are a fuckface, and you stand in my way" en "I want to Hurt You, to see if you can die" is ondanks zijn simplistische lyric wel een heerlijk felle trasher.

Het is dan voornamelijk de eerste helft van het album wat het meest weet te vermaken. Naarmate het einde vordert lijkt het erop dat de band zijn kruit heeft verschoten, met als dieptepunt afsluitende ballade Collapsed Bridge. Deze lijkt er gewoon om te smeken om vroegtijdig afgezet te morgen worden. Tevens is dit nummer een bevestiging dat Zolt�n Farkas echt moet gaan werken aan een betere uitspraak van zijn Engels, want die is echt ondermaats te noemen.
De andere bandleden presteren allemaal goed naar behoren en weten gezamenlijk een degelijke geluidsmuur neer te zetten. Vooral het hakkende gitaar en drumwerk op Escape is lekker opzwepend te noemen. Een hekel punt is dat het muzikaal wel veelal terug blijft vallen in de herhaling en op den duur wat eentonig wordt.

Al met al maakt het dat je niet heel positief maar ook niet heel negatief kan zijn over het laatste wapenfeit van Ektomorf, dat ligt voornamelijk ook aan je verwachtingspatroon. Fans van het eerste uur of mensen die gewoon in zijn voor ongenuanceerd beukwerk kunnen zich hier prima aan wagen, maar ben je op zoek naar de nieuwe Reign In Blood, zoek dan ondanks dat het einde van Ten Plagues anders doet vermoeden, gerust even verder.

Tracklist:
1. You Can�t Control Me
2. Ten Plagues
3. Face Your Fear
4. Escape
5. Who The Fuck Are You
6. Numb And Sick
7. Lost And Destroyed
8. Souls Of Fire
9. I Hate You
10. Watch Me
11. Mass Ignorance
12. Save Me
13. Whisper
14. Collapsed Bridge