Gelukkig maar, want met suikerzoete deuntjes word je tegenwoordig toch al doodgegooid. Je kunt geen stadscentrum meer doorkruisen of er staat wel een kerstkoortje te zingen. Nee, geef mij dan maar de norse, dreigende en bij vlagen ronduit oncomfortabele mengeling van black metal, smerige, loodzware sludge en deathmetalinvloeden die Dragged Into Sunlight hier ten gehore brengt. Widowmaker is verre van easy listening. Niet alleen voor de reguliere metalliefhebber, maar juist ook voor blackmetalfans, want Dragged Into Sunlight neemt enorm lang de tijd voor de opbouw.
Zo is er op bijna de helft van het album niet eens metal te horen. Opener Part I bouwt bijna tergend langzaam op vanuit onheilspellende akoestische klanken, op de achtergrond vergezeld door dreigende keyboarddrones, met af en toe een bibberige viool die het groezelige horrorsfeertje verder versterkt. Pas na een kwartier gaat bij het (naadloos overlopende) Part II de beuk erin. Verwacht geen blastbeats, maar diepe mokerslagen, donderende basaanslagen en massa's feedback, waarover T. zijn getergde vocalen spuugt. De effectieve effecten en sinistere samples maken het geheel nog iets naargeestiger. Afsluiter Part III combineert de beste aspecten van de twee voorgaande nummers door intens stuwende sludge af te wisselen met plotselinge akoestische tussenstukken.
De smeltkroes aan extreme invloeden maakt Dragged Into Sunlight eigenlijk tot een zeer geschikte band voor Southern Lord Records, ware het niet dat dit gezelschap daar helemaal niet resideert. Desondanks geeft het een indicatie van de manier waarop Dragged Into Sunlight geclassificeerd kan worden: hoewel de band zeker niet uit de toon zou vallen bij een blackmetalconcert, zou een Roadburn-achtige omgeving pas echt recht doen aan de beklemmende muziek op Widowmaker. Het enige minpunt is dat het album te kort duurt. Maar dat is een probleem dat gelukkig niet moeilijk te verhelpen is.
Tracklist:
1. Part I
2. Part II
3. Part III
