Kijkend naar hun lijst met optredens (voor een groot deel in de staat Connecticut) en de reacties op zowel album als optredens hebben deze drie heren hun zijweggetje wel gevonden. Met een stapel stevige maar harmonieuze rocksongs spreken ze een inmiddels redelijk omvangrijk publiek aan. Lijkt het op House Of Lords? Nee. Chris is geen James Christian, en de composities voldoen eerder aan de term 'party rock' dan de meer verfijnde composities die House Of Lords op cd pleegt te zetten.
Opener Devil's Locomotive is een goed voorbeeld van de stampende rock die de band op de planken neerzet. Lekker up-tempo, meerstemmige zang en de zeer karakteristieke sound van Jimi Bell. Voor dit nummer nam de band ook een videoclip op. Nu vind ik dit niet het beste nummer van het album. Kandidaten voor een dergelijke eretitel zijn Falling Away (midtempo rocker, lekkere opbouw, mooie zanglijnen) en Beat Around The Bush (agressief, speels, vrolijk). Lichte invloeden die doorklinken op deze cd zijn (uiteraard) House Of Lords, Danger Danger, Def Leppard en TNT.
Dat is geen verkeerd rijtje invloeden, maar het is dan ook zeker geen verkeerde cd geworden. Zeer genietbare hardrock, met hulp aan de welbekende knoppen van niemand minder dan Don Dokken. De volop aanwezige meerstemmige zang doen denken aan de legendarische Crosby, Stills, Nash & Young, en de combinatie van die zang met de beukende rock van dit trio maakt Forever een zeer lekker plaatje!
Tracklist:
1. Devil's Locomotive
2. Falling Away
3. Cross Your Heart
4. Don't Wanna Break
5. Love Is A Nightmare
6. Rise
7. End Of The Line
8. Demon Wheel
9. Can't Stop Falling In Love
10. Beat Around The Bush
11. Famous
12. Suicide Door
13. Forever
.jpeg){kind=small}
