Sombres Forts wordt vaak in n adem genoemd met de landgenoten van Gris, die in 2007 het briljante Il tait Une Fort... afleverden. De connecties zijn zo groot dat beide bands hun nieuwe album op dezelfde dag uitbrachten. De muzikanten achter beide groepen werkten bovendien samen aan het zeer verdienstelijke Miserere Luminis-album, dat in 2009 verscheen. Het is dan ook niet meer dan logisch om beide albums direct na elkaar te recenseren.
De overeenkomsten met Gris liggen ook bij het horen van La Mort Du Soleil voor de hand. Sombres Forts maakt gebruik van soortgelijke elementen (stemmige romantische passages vermengd met snijdende black metal), hoewel er ook accentverschillen zijn (zo zijn hier de ambient-invloeden wat groter, terwijl Gris zijn black metal meer met klassieke muziek vermengt). De productie van La Mort Du Soleil is bovendien wat primitiever: minder warm en scheller vergeleken met het recente werkstuk van Gris.
Ook Sombres Forts slaat hier een meer experimentele richting in. Daardoor zal La Mort Du Soleil niet direct bij iedereen landen. Er ligt meer nadruk op klanken en geluidscollages, en minder op songs in de traditionele zin van het woord. Dat blijkt al uit de zeer beklemmende opener Des paves, waarin een grote rol is weggelegd voor verstikkende ambient, maar ook uit lange en enigszins fragmentarische nummers als L'theren La Disparition. Een verwijt dat Sombres Forts te maken valt, is dat de band zich af en toe ietwat lijkt te verliezen in zijn experimenteerdrang. Daardoor is La Mort Du Soleil van een minder hoog niveau dan zijn grote broer L'me Enflamme, L'me Constelle.... Desondanks loont het zich absoluut om ook dit album mee te pikken, want deze dromerige plaat staat vol interessante momenten.
Tracklist:
1. Des paves
2. trangleurs De Soleils
3. Brumes
4. Au Flambeau
5. L'ther
6. La Disparition
7. Effondrement
