Thy Light valt gerust in die categorie te plaatsen. Hoewel No Morrow Shall Dawn zeker geen meesterwerk is, is het een stemmig werkstukje geworden dat het zeker in deze gure dagen goed zal doen. De band weet vooral een goede balans te vinden tussen effectieve repetitie en goed-getimede afwisseling in de vorm van akoestische passages. Dat maakt vooral nummers als Wanderer Of Solitude en het titelnummer tot mooie luisterervaringen. De subtiele keyboards geven het geheel wat meer warmte mee dan je bij een band in dit genre zou verwachten. Minder sterk zijn dan weer de cleane zangpartijen waarvan zanger Paolo Bruno zich op sommige momenten meent te moeten bedienen. Doe dat maar niet meer!
Toch is het eindoordeel over No Morrow Shall Dawn overwegend positief. Het debuutalbum is zowel de hemel in geprezen als met de grond gelijk gemaakt, maar de redeneringen erachter begrijp ik niet echt. Het is niet vernieuwend wat Thy Light hier laat horen maar nu is het depressive blackmetalgenre ook niet echt een genre dat om zijn vernieuwingsdrang bekend staat maar de uitvoering is zeer behoorlijk. Uiteindelijk klinkt deze debuutplaat dan ook vrij veilig (en misschien ook wel wat t braaf), maar klinkt het materiaal verzorgd genoeg om de kleine veertig minuten die het album duurt, te blijven boeien. En dat is binnen dit genre zeker geen slechte prestatie!
Tracklist:
1. Suici.De.spair
2. Wanderer Of Solitude
3. No Morrow Shall Dawn
4. Corredor Seco
5. The Bridge
