'Dark Power Symphonic Progressive Metal'. Oh, wat kan ik soms toch genieten van de ridicule namen die bands verzinnen om hun bands te omschrijven. Nu staat Limb-Music wel vaker bekend om het spectaculair aanprijzen van niet al te spectaculaire bands, maar in het geval van Eyefear begrijp ik wel enigszins waar ze naartoe willen gaan. Ja, de muziek klinkt groots en bombastisch, is absoluut duister te noemen en geniet een aantal semi-progressieve partijen die echter nergens echt heel erg technisch worden (maar toch wel erg fijn klinken). Bovenal: het is power metal met ballen.
De grootste troef die deze Australische band op het moment heeft, is ex-Pegazus zanger Danny Cecati die de power van Jorn Lande combineert met het melancholische en klaaglijke van Warrel Dane op een manier dat hij nooit als een letterlijke kopie klinkt, maar het beste van beide werelden omsmeedt in een fijne eigen klank. Vooral in het met zangeres ondersteunde The Inception of Darkness Pt. 2 Reborn zorgen zijn uithalen en zanglijnen voor kippenvel zoals ik het dit jaar nog niet veel eerder gehoord heb.
De muziek zelf valt het beste te omschrijven als logge, groovende Nevermore riffs in combinatie met overstuurde Virgin Steele keyboards en een bepaalde Evergrey-achtige treurigheid en dito bombast. Het valt in dit opzicht wel heel erg op dat de gitaren wel zorgen voor een stevige laag, maar op het solodepartement staan zij wat op de achtergrond in vergelijking tot de rijk solerende toetsen. Gezien het feit dit gemis aan gitaarsolo's me eigenlijk pas bij de achtste luisterbeurt opviel, zou ik het niet als een groot gemis omschrijven, een intrigerende keuze blijft het wel.
Het is echter niet alleen goud wat er blinkt, want ondanks het feit dat er geen slechte nummers opstaan mis ik bij vlagen toch wat echt instrumentaal geweld. Vooral de gitaarriffs en de daarbij horende snelle drumpartijen klinken vet, maar hebben net niet genoeg afwisseling in zich om echt constant van hoge kwaliteit te zijn. Onder het uiterlijke vertoon van de fantastische zang en het toetsengeweld blijkt dan toch dat de in eerste instantie erg sterke composities toch wat generiek over kunnen komen. Dit is echter lang niet altijd het geval en echt storen doet het zeker niet, het had gewoon bij vlagen wat spannender gekund. Maar goed, zilver is ook nog steeds een mooie kleur en blinkt eveneens goed. Wat dat betreft is The Inception Of Darkness een prima plaat die de liefhebbers van wat duisterdere power metal zeker zal bevallen.
Tracklist:
1. Redemption
2. Shadowdance
3. Eyes Of Madness
4. The Inception Of Darkness Pt. 1: Transcending
5. The Inception Of Darkness Pt. 2: Reborn
6. Immortals
7. Perfect Images
8. Legions
9. Redemption (Radio Edit)(bonus)
10. Eyes Of Madness (Orchestral Version)(bonus)
11. Reborn (Orchestral Version)(bonus)
