Met een werkelijk prachtig artwork van Manuel Tinnemans op zak, leveren de heren na twee jaar twee nieuwe songs af. Beide laten misschien niet horen waar Saturnalia Temple daadwerkelijk toe in staat is. Golachab klinkt zelfs niet zo gitzwart als ik gehoopt had, maar klinkt het vertrouwd vanwege de typische, enorm galmende zang. Toch laten de heren hier zich duidelijk hun stonerkant zien en daarmee klinkt de muziek nog steeds mysterieus, maar op een luchtigere wijze. Wie de allesverwoestende Saturnalia Temple wil horen, kan beter Aion Of Drakon weer een keer draaien. Het is een typisch gevalletje van even wennen. Het mag dan niet het beste werk zijn van deze Zweden, maar het doet niet onder voor wat ze ons gemiddeld voorschotelen. Het is lastig om een EP met slechts twee nummers te beoordelen, maar samen klokt het wel meer dan twintig minuten.
Het afsluitende D(h)amballah is een cover van een vrij bijzondere muzikant die weinig bekendheid onder metalheads zal genieten. Exuma was een rockband onder leiding van Macfarlane Gregory Anthony Mackey die, vanwege zijn afkomst, zich flink liet benvloeden door Carabbische muziekstijlen. Toch klinkt het origineel eerder bezwerend dan opgewekt. Saturnalia Temple doet daar nog een aantal scheppen bovenop en maakt het zo duister dat de gelijkenissen zo goed als verdwenen zijn. Het is een uitstekende cover, waar alleen de zang gevaarlijk balanceert tussen emotionele uithalen en dronken gelal. Het toevoegen van spacerockelementen is een gouden zet. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen niks met deze muziek kunnen en dat onderstreept het eigenzinnige karakter van deze band des te meer.
Tracklist:
1. Golachab
2. Dhamballah (Exuma cover)
