Daar wringt de schoen ook een beetje. Het debuut van Funeral Circle is helemaal niet verkeerd, maar het verschil met het oude materiaal is als dag en nacht. De term epic doom gaat hier dan ook niet meer op. De felle zang heeft plaatsgemaakt voor een kalme variant en ook het geluid klinkt ingetogen. Her en der heb ik al reacties gehoord van teleurgestelde fans. Verwacht dan ook geen Candlemass-achtige toestanden, maar taferelen die eerder aan het Engelse Solstice doen herinneren. De muziek bestaat hoofdzakelijk uit kalme, mysterieuze melodien en diepe, heldere zangpartijen.
Dat is nogal een verschil de soms hectische riffs, waar de band enkele jaren geleden mee voor de dag kwam. Het is echt lastig om een vergelijking in kwaliteit te maken. Om heel eerlijk te zijn, spreekt het oude werk me meer aan. Het gitaarwerk is en blijft de meest interessante factor van de band. Deze schakel is het enige nog originele bandlid. Dit titelloze debuut is een lastig te doorgronden album. Hoewel het geheel aangenaam klinkt, sereen en mysterieus, ontkom ik niet aan de indruk dat de heren zelf niet echt een idee hadden welke richting ze precies opgaan. Obelisk is zon nummer. Het heeft prachtige zanglijnen, goed gitaarwerk, maar het kabbelt doelloos wat kanten op.
Ook al zijn er best toffe songs te bespeuren op het album, de nieuwe doombelofte is Funeral Circle voorlopig nog niet. Ik mag graag luisteren naar Corpus Of Dark Sorcery, omdat het goed duister is, en Obelisk vanwege eerder genoemde redenen. Het is wel een pluspunt dat deze plaat niet snel verveelt, maar daar staat tegenover dat er weinig echt sterke momenten zijn. Inmiddels lijkt het ook behoorlijk te rommelen in de line up. Het zou mij niks verbazen wanneer het volgende werk weer een compleet ander gezicht van Funeral Circle laat zien.
Tracklist:
1. Scion Of Infinity
2. Amaranthine (The Wandering Dreamer)
3. Corpus Of Dark Sorcery
4. Tempus Edax Rerum
5. The Charnel God
6. Black Colossus
7. Obelisk
