Dat de term viking metal ook niet veel meer beslaat dan een groep metal bands die zingen over vikingen blijkt toch wel duidelijk uit het feit dat een band als Týr vaak op een zelfde hoop gegooid wordt als een band als Enslaved. Voor de liefhebbers van de meer melodieuze tak van de metal waarin gezongen wordt over bebaarde krijgers en hun religieuze opvattingen komt Týr nu in de vorm van Valkyrja met hun alweer zevende album, waarin men een intrigerend verhaal verteld over een belangrijk onderdeel van de vikingcultuur: de vrouw.
Het album vertelt losjes over een viking krijger die zijn aardse vrouw achterlaat en op het slagveld zijn heil zoekt in de hoop dat de Walkuren hem meenemen naar Freya, de godin van de liefde. Hierin staat de Walkure symbool voor de verbindende factor tussen de aardse vrouw en de hemelse godin Freya en symboliseert de tocht van de krijger de zoektocht van de man naar de perfecte vrouw. Nu ben ik doorgaans een groot fan van conceptalbums, maar ik zet bij dit album toch bij vlagen vraagtekens bij de soms ietwat seksistische manier hoe de relatie tussen man en vrouw wordt weergegeven.
Buiten het feit dat de stereotypering van de man als puur door lust geobsedeerd wezen, die de vrouw nodig heeft als vervolmaking van zichzelf, an sich al als seksistisch te bestempelen is, is de manier hoe de aardse vrouw hier wordt weergegeven ook makkelijk te bekritiseren. In een lied als Mare Of My Night (met teksten als 'I pray she won't play the painful passage on my flute, she sucked me dry and left me nameless in the nude') worden de geslachtsdaad en de relatie met de aardse vrouw als angstaanjagend schouwspel weg gezet, terwijl de band het eindigen van een relatie met dezelfde vrouw in het daaropvolgende Hel Hath No Fury omschrijft als 'The gods may grant me a brighter day, there's more where that came from anyway'. De aardse vrouw lijkt hiermee te zijn verworden tot een wegwerpproduct die moet wijken voor een ideaalbeeld dat voor de meeste vrouwen onmogelijk is om te benaderen.
Ik wil het album vanzelfsprekend toch ook de credits geven waar deze nodig zijn: Valkyrja is namelijk een erg sterk album. Het eerder genoemde Hel Hath No Fury is buiten de merkwaardige tekst een van de meest opzwepende en krachtige meezingnummers die ik het afgelopen jaar heb mogen horen, terwijl Another Fallen Brother en Lady Of The Slain de band in een krachtige topvorm laten horen. Zanger Heri Joensen heeft nog nimmer zo spectaculair geklonken als op dit album het geval is, terwijl ook het gitaarwerk wederom fantastische kwaliteiten laat horen. Een ander sterk punt is het spetterende drumwerk van Nile's George Kollias, die de nummers op prettige wijze kleur geeft.
Qua stijl zou ik het album dan ook het meeste willen vergelijken met By The Light Of The Northern Star, vanwege het feit dat de focus toch het meeste ligt op stevige up-tempo tracks en minder op melodieuzere tragere nummers. Een uitzondering hierop is het wat uit de toon vallende The Lay Of Our Love, waarop Liv Kristine en Joensen samen in duet voor een vreemde ballad zorgen die vooral intrigerend te noemen is maar niet per se goed. Nee, de band is op dit album overduidelijk op het best in de snellere tracks.
Indien we het verhaal van Valkyrja zien als de zoektocht van een individu en niet een omschrijving van hoe de man/vrouw relatie daadwerkelijk in elkaar zit (en hoe mannen vrouwen daadwerkelijk zien, al gebeurt dit helaas te vaak alsnog in een objectrelatie), dan is de laatste Týr met gemak een erg goed vikingmetal album te noemen dat ik vanuit muzikaal opzicht zeker aan iedere fan zal aanraden. Vanuit thematisch oogpunt blijf ik erbij dat ik de band toch liever hoor als ze puur mythologie en geschiedenis aanhalen.
Tracklist:
1. Blood of Heroes
2. Mare of My Night
3. Hel Hath No Fury
4. The Lay of Our Love
5. Nation
6. Another Fallen Brother
7. Grindavísan
8. Into the Sky
9. Fánar Burtur Brandaljóđ
10. Lady of the Slain
11. Valkyrja
12. Where Eagles Dare (bonus)
13. Cemetary Gates (bonus)
