Die omschrijving past ook uitstekend bij Legions. Het is een stevige schijf geworden die voortborduurt op de weg die ten tijde van When Death Comes (2009) is ingeslagen. Deze zevende cd telt tien vlotte thrashsongs met een powermetalrandje. Songs die stuk voor stuk heerlijk wegluisteren. Dat is ook het knappe van Artillery. Al sinds By Inheritance (1990) steekt de muziek technisch en hoogstaand in elkaar, maar tegelijkertijd klinkt alles behoorlijk toegankelijk. Bovendien blijft de muziek door de niet aflatende stroom rollende riffs uitgesproken stevig.
Maar hoe goed de plaat ook is, het progressieve element is grotendeels verdwenen. De techniek is gebleven, maar nieuwe paden worden nauwelijks verkend. Of het moet het loodzware en doom-achtige Global Flatline zijn. Voor de rest zijn het de bekende ingredinten. Want ook de Arabische toonladders en melodien hebben wel al eerder gehoord. En ook sommige riffs klinken ietwat bekend in de oren. Maar aan de andere kant doet het er niet zoveel toe als de songs zo sterk zijn. Zo staat er in de vorm van het afwisselende Enslaved To The Neither een schitterend werkje op dat overloopt van de afwisseling en fraaie akoestische intermezzo's.
Is Legions dan beter dan het kritisch ontvangen My Blood? Ergens wel, vanwege de consistente aard van het materiaal. Voor mij persoonlijk is er echter weinig verschil. Artillery is sinds de heropleving in 2008 prima bezig geweest. Als de band nu weer eens wat meer buiten de kaders gaat denken, kan het Deense gezelschap nog jaren mee. Anderzijds mogen andere oude thrashbands die weer bij elkaar zijn niet eens dromen van de songwriting capaciteiten die Artillery nog altijd bezit.
Tracklist:
1. Chill My Bones
2. God Feather
3. Legions
4. Wardrum Heartbeat
5. Global Flatline
6. Dies Irae
7. Anno Requiem
8. Enslaved To The Nether
9. Doctor Evil
10. Ethos Of Wrath
