Deze Zwitsers presenteren zich als de progressieve hoop in bange dagen. Als progressief betekent technisch goed verzorgd en een mix van meerdere stijlen, dan is de omschrijving niet misplaatst. Maar Crimson Rain vliegt zoveel kanten op dat n belangrijk ding ontbreekt. Mankind Is Obsolete kent namelijk geen rode draad. Het is een allegaartje van jazzy progrock, thrash metal en hier en daar wat vleugjes hardcore. Een combinatie die best kan werken, ware het niet dat de boel een beetje verpest wordt door een storende factor met de naam Florian Siegrist. Een zanger met een saai stemgeluid dat regelmatig erg zeurderig overkomt.
In dit genre dient een zanger de luisteraar bij de les te houden. Florian doet dat helaas niet. Er wordt weliswaar aardig gemusiceerd, maar dat is tegenwoordig niet meer voldoende. Als de vocalist er dan ook niet in slaagt de muziek naar een hoger niveau te tillen, belandt de band in de grauwe middelmaat. Plus dat de geforceerde breakdowns en ietwat geforceerde start-, stopmomentjes ook niet echt bevorderlijk zijn voor enig luistergenot. Dan kunnen sommige gitaarsolo's en drumtempo's nog zo lekker klinken, het leed is al geleden,
Crimson Rain slaagt er helaas niet in om de Zwitserse metalscene uit het slop te trekken. Daarvoor dient de groep toch echt betere nummers te schrijven, Florian van een berg af te duwen en de technische grapjes beter in de songs te verwerken. Nu is het middelmaat troef.
Tracklist:
1. Intro
2. End Game
3. Vigour Of The Law
4. Raise Of The Indignant
5. Our Gleam Of Hope
6. Leap Of Faith
7. Heliocentric
.jpeg){kind=small}
