Altars is de bandnaam die u goed in de oren moet knopen. Deze Altars bestaat al een tijdje, maar brengt pas dit jaar de eerste full-lenghth Paramnesia op de inmiddels redelijk verzadigde markt. Hier moet je dus een keer per ongeluk tegenaan gelopen zijn, de leden van Altars spelen verder niet in bekendere bands. Maar heb je deze cd in de klauwtjes, dan is het gegarandeerd smullen geblazen. Paramnesia is een evil meesterwerkje waarop donkere sferen en verrassende wendingen samenkomen om de tere zielen ritueel te offeren aan demonische geesten.
Als er al n element genoemd moet worden waar Paramnesia op leunt, dan is het duisternis. Iedere noot op deze cd is git- en gitzwart. Voor de rest trekken de aussies alle registers open om de oren een flinke mokerslag te geven en ze uiteindelijk met een glasscherf af te zagen. Paramnesia begint wat doomy met Mare, maar een oplettend oor hoort meteen dat de band veel meer in zijn mars heeft dan drie kwartier lang trage, dikke death. Terse klinkt ineens als een rauwe Immolation en het werkelijk briljante en wispelturige Solar Barge begint met riffs die de sferen van de oude Hypocrisy doen herleven en sluit af met een zenuwslopende soundcapes. Husk kan zich bij vlagen moeiteloos meten met de chaotische muziek van landgenoten van Portal en als kers op deze morbide taart komt daar het afsluitende drieluik die om de albumtitel heen gebouwd is en de laatste beenrestjes ook nog even tot gruis maalt.
Ontelbare luisterbeurten later is het nog altijd een uitdaging om in deze draaikolk van muzikaal geweld rond te tollen. Cha-fucking-peau en voor mij is daar ineens (vooralsnog) de plaat van het jaar.
Tracklist:
1. Mare
2. Terse
3. Khaz'neh
4. Solar Barge
5. Husk
6. Descent (Paramnesia, part I)
7. Gibbous (Paramnesia, part II)
8. Ouroboros (Paramnesia, part III)
