Binnen de relatief kleine epic metal-scene is het Beierse Atlantean Kodex al enkele jaren de grote belofte. De debuut-ep van de band, The Pnakotic Demos uit 2007 wist mij zeer te bekoren. Hierop horen we bombastische muziek van bijna sacrale aard. In tegenstelling tot menige metalband (bij wie punkige energie nooit ver te zoeken is) is Atlantean Kodex meer geschoeid op traditionele muziek uit Europa, namelijk klassiek en folk. De nummers van de Duitse band zijn vaak nogal doom-achtig van aard, maar die wortels liggen eerder bij Wagner dan bij de vuige oermetal van Black Sabbath. Toch heeft menige mystieke heavy metal-band zijn sporen achtergelaten in het geluid van Atlantean Kodex. Op de eerste langspeler, The Golden Bough (2010), leidde dat niet tot composities van hoge kwaliteit. De plaat kreeg talloze jubelrecensies, maar was in mijn oren nogal klungelig en zoekend van aard. Op dit nieuwe album, The White Goddes: A Grammar Of Poetic Myth, lijkt Atlantean Kodex eindelijk zijn geluid gevonden te hebben.

Het eerste dat opvalt aan deze plaat is de kristalheldere mix waarin de grootsheid van de muziek en de ambitie van de band veel beter tot uiting komt dan op het debuutalbum, zonder ook maar een moment als een overgeproduceerd Blind Guardian-plaat te klinken. Atlantean Kodex omschrijft men graag als een mix van de stampij en epiek van Manowar en Bathory. De Beieren (grote fans van de laatstgenoemde bands) hebben volgens mij ook goed geluisterd naar het wat meer gepolijste geluid van Warlord en While Heaven Wept: dezelfde soort power metal-invloeden zijn evident aanwezig in de nummers van The White Goddess: A Grammar Of Poetic Myth. Ze zijn lang van aard, maar voelen nooit vervelend aan. Het vijftal complete composities (de rest bestaat uit korte sfeerstukken) zijn vaak gefundeerd op ��n aanstekelijke zanglijn. Misschien is de plaat daardoor niet altijd even spannend, intens of dynamisch, maar wel superverslavend, mede dankzij de plechtige etherische sfeer.

The White Goddess: A Grammar Of Poetic Myth opent ijzersterk met Sol Invictus, een genadeloze uptempo kraker met pakkende Hammerfall-esque zanglijnen: echter nooit zo kazig, maar wel overtuigend. Het epische, opzwepende karakter van de muziek doet vooral denken aan een obscuriteit als het Italiaanse Wotan. Vervolgens wordt tijdens Heresiarch de snelheid flink naar beneden geschroefd. Het nummer ligt meer in het traditionele doom-spectrum, waarbij de refreinen en gitaarmelodie�n duidelijk ge�nspireerd zijn door de Angelsaksische grootmeesters Solstice. Hierna komen we bij Twelve Stars And An Azure Gown aan. Deze middelste compositie draagt in feite het hele album. Een zeer meeslepend emotioneel nummer dat voor een keer niet te vergelijken valt met werken van andere bands. De melodie is erg pakkend, waarbij een voice-over van Winston Churchill de melancholische sfeer nog eens versterkt.

Een nummer als Twelve Stars And An Azure Gown werkt door de verbeterde vocalen van topzanger Markus Becker. Hij heeft een helderheid a la Michael Kiske (ex-Helloween), maar op dit laatstgenoemde nummer klinkt hij als Jon Arch (ex-Fates Warning), door vervreemdende zanglijnen die zich in allerlei bochten kronkelen. Eigenlijk valt of staat het hele album met de stem van Becker, gezien de composities op de refreinen gespeend zijn. Over de hele lengte is de plaat zanggeori�nteerd, waarbij de instrumenten spaarzaam ter opsmuk worden gebruikt. Alles staat in dienst van de lyrische boodschap, als psalmen in een kerk.

De teksten van het album handelen over een mythisch Europa dat in zijn voortbestaan bedreigd wordt. Een metafoor voor de huidige toestand van het continent. Net als bij The Golden Bough heeft Atlantean Kodex zich wederom laten inspireren door antropologische boeken. Dit maal door het bijna gelijknamige The White Goddess: A Historical Grammar Of Poetic Myth (1948) van Robert Graves, dat handelt over een pan-Europese oergodin die in verschillende gedaantes door de geschiedenis dwaalt. De teksten en de achterliggende Romantische thematiek zijn voor metalbegrippen van ongekend niveau en nodigen ten zeerste uit om verder verkent te worden.

Zowel qua muziek als lyriek bereikt het album tijdens afsluiter White Goddess Unveiled zijn hoogtepunt, met Solstice-achtige leadgitaren en Maiden-esque herhalende melodie�n. Bij dit nummer kunnen we heel kort Eric Adams van Manowar op de achtergrond horen lachen. Feit is dat deze formatie mag wensen dat ze ooit een album als The White Goddess: A Grammar Of Poetic Myth aflevert. Atlantean Kodex is een band die zichzelf uiterst serieus neemt; de bandleden weten heel goed wat ze doen. Als fans van gerenommeerde bands uit het epic metal-genre hebben deze muzikanten nu zelf ��n van de ultieme platen binnen dit genre afgeleverd. In tijden heb ik niet meer een dergelijk sfeervol, meeslepend, verslavend en vooral ook verdiepend album gehoord. Het beste album van 2013!

(De voorkant is een deel van M�nch am Meer uit 1810, door Caspar David Friedrich)

Tracklist:
I. Trumpets Of Doggerland (There Were Giants In The Earth In Those Days)
II. Sol Invictus (With Faith And Fire)
III. Bilwis (Sorcery And Witchcraft In Eastern Bavaria)
IV. Heresiarch (Thousandfaced Moon)
V. Twelve Stars And An Azure Gown (An Anthem For Europa)
VI. Der Untergang Der Stadt Passau (Flaming Sword Of The Watcher)
VII. Enthroned In Clouds And Fire (The Great Cleansing)
VIII. White Goddess Unveiled (Crown Of The Sephiroth)